Fulltime moederen of een baan

Carrière maken of een parttime baan.

Ze worden vaak als zwart-wit keuzes voorgesteld.

Lou Niestadt

Maar schrijfster en illustrator Lou Niestadt, bekend van haar bijzondere boeken en journals, wisselde beide succesvol af. Inmiddels zijn Lou Niestadts drie kinderen Keesje (20), Sjimmie (19) en Jipp Heldoorn (17) volwassen. In februari 2014 werd Lou Niestadt voor het eerst oma.

In datzelfde jaar was Lou zo vriendelijk om haar ervaringen met fulltime moederen te delen op Het Moederfront!

Lou Niestadt over fulltime moederen

'Ik kies af en aan voor een periode van fulltime moederen. De eerste keer dat ik voor fulltime moederen koos, was toen ik een alleenstaande moeder werd. Ik was toen net zwanger van de derde. Mijn werk als model leverde genoeg op om verhoudingsgewijs weinig buitenshuis te hoeven werken, en toch rond te komen. Het was de beste keus die ik ooit heb gemaakt. Ik ontdeed me van zoveel mogelijk ballast. Hoe minder spullen ik had, hoe minder ik er voor hoefde te werken en te zorgen. En hoe meer tijd ik had voor mijn kinderen. Ik besefte dat ik maar heel weinig nodig had. En dat ik liever tijd had, dan geld.

Lou Niestadt deed PABO met het oog op de toekomst

Tegelijkertijd bereidde ik me voor op de toekomst. Ik besefte dat mijn modellenwerk niet voor altijd zou zijn, en dat de meeste banen fulltime aanwezigheid eisen. Daarom koos ik bewust voor een opleiding bij de PABO. Dan zouden mijn werktijden namelijk aansluiten op de schooltijden van de kinderen.

In het eerste jaar op de PABO ontmoette ik Pascal. Mijn prins op het witte paard. Hij werd niet alleen head over heels verliefd op mij, Lou Niestadt, maar ook op mijn dochters (toen 5, 3 en 2)!

We kochten samen een kabouterhuisje, en gingen samenwonen. Omdat er voor de meisjes zoveel veranderde: een nieuwe man in een ander huis én een andere school, stopte ik met de PABO, en bleef fulltime thuis.

'Wil je fulltime moederen Lou Niestadt?'

Het was een voorstel van Pascal. Hij zei:

'Als je een missie hebt om voor de klas te staan, dan moet je uiteraard gewoon blijven studeren. Maar mocht je het fijn vinden om ‘gewoon’ eens voor een klein klasje van drie te zorgen, mijn zegen heb je. Ik verdien genoeg voor ons allemaal’.

Zonder zijn voorstel was het niet in me opgekomen om niet te gaan werken. Ik was mijn hele leven de kostwinnaar geweest. Toen ik alleenstaande moeder werd leverde ik weliswaar flink wat uren in, maar ik verdiende nog steeds het brood op de plank. Dus hoewel het een heel aanlokkelijk voorstel was, en ik zag dat het de kinderen en ons veel goed zou doen, moest ik er wel degelijk lang over nadenken.

Lou Niestadt: neem je overtuigingen onder de loupe

Dat kwam door alle overtuigingen die er met de paplepel zijn ingegoten. Mijn moeder zei altijd: 'Je moet financieel onafhankelijk en zelfstandig zijn.’ En op school werd je om de oren geslagen met de slogan:

‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’.

Dus ook al sprak het idee me aan, ik had bij voorbaat al het gevoel te falen of teleur te stellen.

Maar toen ik eens goed ging reflecteren op die overtuigingen besefte ik iets. Ik realiseerde me dat het niet míjn overtuigingen waren, maar overtuigingen van anderen. Toen ik dat besefte kon ik ze loslaten.

En ik greep deze kans met beide handen aan. Die overtuigingen waarmee ik had geworsteld, zag ik terug in de reacties van mijn omgeving. Ze varieerden van: 'Gelijk heb je, geniet ervan, je hebt lang genoeg de kar moeten trekken, tot 'Vind je dat niet zonde van je studie' en 'Vind je het niet naar dat je nu afhankelijk bent?'

Maar wij voelden ons buitengewoon goed bij de verdeling. Pascal werkt voor het huis, ik voor een thuis. Daar zijn we allemaal, inclusief de kinderen, bijzonder dankbaar voor.

Lou Niestadt: Echte vrijheid is keuzevrijheid

Onze financiële situatie geeft mij enorm veel vrijheid. Ik kan kiezen voor wat ik graag doe. Of ik daar nou wel of niet geld mee verdien. Dat is voor mij echte vrijheid en onafhankelijkheid.

Omdat ik wel degelijk een missie voelde om voor de klas te staan, maakte ik een paar jaar later alsnog mijn studie af en ging aan de slag als leerkracht. Maar altijd op de scholen van mijn kinderen, en nooit fulltime.

Lou Niestadt: kostwinnersgezin

Pascal is een man met een goede baan, en een nog beter hart. Hij heeft me nog nooit het gevoel gegeven dat ik bij hem in het krijt sta. Of dat hij voor een gezin moet zorgen dat officieel niet eens zijn gezin is. Nog nooit. Door zijn ruimhartigheid voelde ik me nooit schuldig dat ik niets verdiende. Ik genoot ervan om met de kinderen samen te zijn en niets te 'hoeven'.

Pascal gunt me de wereld en geniet als ik geniet. Bovendien gaat zijn goede baan gepaard met zeer lange dagen, en een flinke portie stress. Als ik per sé evenveel uren buitenshuis zou willen werken als hij, zou dat zijn leven alleen maar zwaarder maken. Want dan zouden we de zorg voor de kinderen en het huishouden ook nog moeten verdelen.

Lou Niestadt over fulltime moederen

Het leukst van fulltime moederen vond ik de vanzelfsprekendheid dat ik er was. De tijd die ik had om samen met de kinderen de drie kilometer naar school te wandelen, en ondertussen de vogeltjes te voeren. En vervolgens op mijn gemak in stilte weer naar huis te lopen. Of dat ik met het campertje de kinderen van school kon halen om ze naar muziekles te brengen. En daar dan eerst thee en koekjes met ze kon eten, zonder haast. Dat ik tijd had om hutten met ze te bouwen, er met ze op uit te gaan naar (kinder)theater en musea. Samen boodschappen doen en koken, spelen, flierefluiten. Een kampvuur bouwen in de tuin en in de boomhut slapen.

Onze keukentafel symboliseert voor mij de voordelen van fulltime moederen. Kom maar aan de keukentafel. Hier wordt gewerkt, geleerd, getekend, thee gedronken, appel en koekjes gegeten. Het heeft niet alleen mij veel gebracht, ook mijn kinderen die op de middelbare school zo onregelmatig en veel thuis zijn. En de kinderen van vriendinnen en mijn vriendinnen zelf die na een dag hard werken zó konden aanschuiven en daarna met kind en al naar huis konden.

De uitspraak 'It takes a village to raise a child,’ is waar.

Zelf een dorpje zijn is een van de beste dingen die ik ooit heb gedaan. Het kostte me alleen maar energie, aandacht en liefde, en dat kreeg ik in veelvoud terug!

Het moeilijkst vond ik mijn begintijd als Thuisblijfmoeder. Toen had ik namelijk het gevoel dat ik het huishouden heel goed moest doen. Dat was nu immers mijn ‘werk’. Ik dacht dat ik voortaan heerlijk moest koken en alles spic en span moest zijn als Pascal thuis kwam. Daar moest ik dus even wat verwachtingen bijstellen…

Het fulltime moederen (en thuiswerken!) heeft een enorm voordeel op micro niveau. Mijn opleiding als leerkracht en mijn ervaring in het onderwijs is ook juist op microniveau heel goed inzetbaar. Huiswerkbegeleiding van mijn kinderen, maar ook van kinderen van vrienden.

De keuze om fulltime te moederen in 2014

Mijn dochter staat nu voor een soortgelijke keuze als ik destijds. Ik denk dat het voor haar nog moeilijker wordt om te kiezen voor fulltime moederen. In deze tijd lijkt het helemaal ‘not done’. En als je dan ook nog eens zeventien bent, dan krijg je daar bovenop de druk dat je moet studeren. Want zonder studie ‘bereik je niks’.

Maar je weet pas echt of je fulltime wilt moederen als je moeder bent. En fulltime moederen wil niet zeggen dat je fulltime bezig bent met je kinderen. Ik zie mezelf nog steeds als fulltime moeder. Ik teken en schrijf over mijn leven met mijn gezin, en over de dingen die me inspireren. Daar maakt mijn uitgever boeken van en daar verdien ik mee, maar ik ben gewoon fulltime moeder.

Pascal en ik adviseren haar om haar eigen pad te gaan. Ze heeft er samen met haar negentienjarige vriend voor gekozen om dit onverwachte avontuur aan te gaan. De manier waarop ze erin staan vind ik hartverwarmend en bewonderenswaardig.

Het heeft uiteraard wat voeten in aarde gehad voor ze besloten om zo jong aan een gezin te beginnen. Een groot voordeel is dat ons huis buitengewoon geschikt is voor twee gezinnen. We hebben de benedenverdieping omgebouwd tot een eigen huis voor hen. Zo kunnen ze in huis uit huis, zonder extra kosten te maken aan wonen.

Een hart en een schoot is het belangrijkste dat een kind nodig heeft. En dat hebben ze beiden ruimschoots. Bovendien hebben we een fijn gezin met veel harten en veel schoten. Het is moeilijk om je eigen pad te gaan, er is moed voor nodig. En je kunt het alleen maar gaande weg ontdekken wat jouw pad is.

Lou Niestadt over het Overheidsbeleid

Wij zijn de opvoeders van de volgende generatie. Het zou jammer zijn als we geen tijd meer hebben, of maken om met ze naar het theater en naar het museum te gaan. Juist wij, hoogopgeleide vrouwen (én mannen!) zijn heel geschikt om onze kinderen dingen bij te brengen die de niet Nederlandssprekende aupair gewoonweg niet kan. Opvoeden is een werkwoord. Het is niet hetzelfde als zorgen voor.

Als je als vrouw tijd en energie over hebt om het allemaal te doen, chapeau! Ik kan dat niet, of liever, ik wil dat niet. Als Jet Bussemaker het dom en kortzichtig vindt om voor fulltime moederschap of een parttime baan te kiezen, dan zegt dat vooral iets over haar. Niet over mij.

Ik vind het jammer dat ze het op die manier brengt. Want uitspraken als ‘Je moet als vrouw financieel onafhankelijk zijn’ en 'Je bent dom en kortzichtig als je voor fulltime moederen of slechts parttime werken kiest’ veroorzaken schuldgevoel bij vrouwen die deze keuze graag willen maken.

De strijd tussen 'werkende moeders' en 'niet werkende moeders' vind ik per definitie desastreus. We zijn allemaal moeder. Punt. We zouden elkaar juist moeten helpen. Door de keuze van een ander af te zeiken voelen we ons minder onzeker over onze eigen keus. We zijn allemaal bang om te falen als moeder, als mens. Dat komt door dit soort stellige uitspraken.

Lou Niestadt: 'Ik begrijp Jets bezorgdheid'

Ik begrijp Bussemakers bezorgdheid overigens. Je trekt als vrouw inderdaad aan het kortste eind bij echtscheiding als je geen eigen inkomen hebt. Maar ik vermoed dat we veel langer bij elkaar blijven als we niet allebei een (fulltime) carrière najagen. Als we niet worden opgeslokt door werk. Als we niet de kinderen er eventjes bij moeten doen en ruzie maken over wie er wat in het huishouden doet.

Nogmaals, iedereen moet het voor zichzelf weten. Het is allemaal te koop. Au pairs, huiswerkbegeleiding voor je kind, hulp in de huishouding, iemand die voor je komt wassen en strijken.

En ik snap ook dat het een uitkomst is voor heel veel vrouwen (en mannen). Alleen voor mij werkt het niet. Want ik wil zo niet wil leven. Dat is niet mijn idee van Joie de Vivre.

Ik kan de keuze maken om niet (fulltime) te werken, en daar maak ik dankbaar gebruik van. Mocht mijn relatie onverhoopt op de klippen lopen, dan ga ik fulltime voor de klas. Met alle plezier. Want als je geen keus hebt, dan is het een heel ander verhaal. Maar als ik mag kiezen dan kies ik met hart en ziel voor huis, hart en haard.

Lou Niestadts advies aan andere vrouwen

Eigen zuurstofmasker eerst en 'Keep it simple!' Dat geldt trouwens ook voor mannen! zorg dat je hypotheek gebaseerd is op één inkomen, niet twee. Zo heb je de optie om te stoppen met werken, minder te werken of je leven anders in te delen.

Doe waar je ZELF gelukkig van wordt. Trek je niets aan van Jet of van de Roddelbrigade. Een ding is zeker, als je moeder bent, dan kun je het per definitie nooit goed doen. Dus als we daar ook niet naar streven worden we allemaal vanzelf een beetje gelukkiger.'

Leestips