An (37) is thuisblijfmoeder en getrouwd met haar jeugdliefde. Samen kregen ze twee zonen. De oudste is tien en de jongste is bijna negen.

Tot twee jaar geleden werkte ze met veel plezier als leerkracht in het lager onderwijs. Maar het jongleren van haar betaalde werk met de zorg voor haar gezin eisten hun tol. An belandde op het randje van een burn-out. Dat leidde tot haar huidige periode van fulltime moederen.

Hoe was de beslissing om fulltime te moederen? 

Eigenlijk kwam de beslissing om thuis te blijven toevallig. Op het einde van het schooljaar zat ik op het randje van een burn-out. In mijn job gaf ik het beste van mezelf.

Thuis had ik geen energie meer over voor de kinderen – ze hebben allebei ADHD – die zelf hun moeilijkheden begonnen te ondervinden met school. Er eindigden veel avonden in ruzie waarbij ik mijn geduld verloor voor het minste. Ik was op en moe.

Ik wilde me graag heroriënteren en besloot een jaar thuis te blijven in het kader van een opleiding. Uiteindelijk bleek deze opleiding moeilijk te combineren met het gezin. De job onderbreking was al aangevraagd en goedgekeurd, maar de opleiding ging niet door en dus bleef ik gewoon thuis.

Heb je advies gevraagd? 

Nee, niet echt. Ik heb daar nooit echt veel over gesproken buitenshuis. Uiteindelijk zijn het enkel mijn man en ik die de gezinspuzzel kunnen leggen. Iemand anders weet niet hoe het hier thuis is, hoe de kinderen zijn en hoe de avonden hier lopen.

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

Ik heb daar weinig reactie op gekregen. Ik vermoed dat er achter mijn rug wel het één en ander over gezegd geweest is, maar zelf ben ik daar niet echt over aangesproken. Ondertussen spreken mensen me er wel meer en meer op aan, maar dan enkel de mensen die het ook graag zouden willen, maar het niet rond krijgen.

Wat vind je partner ervan? 

Hoe stond hij in het beslissingsproces?

We hebben de beslissing samen genomen. Hij heeft me in het begin zelfs geholpen om dat schuldgevoel van ‘niets doen’ en thuis blijven te overwinnen. Hij is mijn grootste supporter. Hij beseft als geen ander, dat hij zijn job met veel inzet kon doen doordat ik minder werkte/ thuisbleef.

Hij kan zonder schuldgevoel lang op kantoor blijven, want hij weet dat de kinderen bij hun mama zijn, dat hun huiswerk goed begeleid is, dat ze deftig eten krijgen en op de sportclub raken. Op die manier bieden we de kinderen heel veel structuur. Structuur die erg belangrijk is omwille van hun ADHD. Sindsdien lopen de avonden ook veel vlotter. We zijn een goed team.

Wat vind je partner van de constructie: kostwinner – thuisblijfmoeder? 

De dag dat ik al dan niet subtiel te horen krijg dat hij de kostwinner is, of dat ik me moet verantwoorden voor wat ik thuis doe, niet doe of uitgeef, is de dag dat ik onmiddellijk terug aan het werk ga. Wij zijn gelijkwaardige partners en mijn man oefent op geen enkele manier ‘macht’ over me uit. In een relatie waar partners niet gelijkwaardig zijn, zou ik nooit aanraden dat iemand thuisblijft.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt? 

Niet echt. De poetshulp hebben we wel stopgezet. Dat doe ik nu terug zelf. Met lichte tegenzin, dat wel. Al het gezinsdenkwerk en de praktische organisatie nam ik sowieso al op me. Net zoals de kinderen begeleiden in hun huiswerk, koken en naar de hobby’s brengen op weekdagen.

Enkel het gras afrijden en het vuilnis buiten zetten doe ik niet. En dat doe ik nog steeds niet. 😉 Maar het is niet zo afgemeten hier. Mijn man neemt in het weekend ook al eens een stofzuiger of een wc-borstel vast om de wc schoon te maken. Ik ben niet echt het ideale huishoudwonder waarbij alles spic en span ligt.

Hebben jullie berekeningen gemaakt? 

Sowieso wisten we dat het haalbaar was, omdat ik graag een opleiding wilde doen. Maar zelf vond ik dat toch spannend. Ik ben ook helemaal into minimalisme en ben heel sterk op mijn uitgaven beginnen letten. We sparen minder, dat ook.

Doordat ik van een deeltijds loon naar geen loon ging, was de sprong minder groot. Als ik nu denk aan hoeveel geld we elke maand links laten liggen, dan pikt het wel eens. Dan zouden we veel meer kunnen.

Maar we doen niet mee aan keeping up with the Joneses. 

We moeten kijken wat we doen en bewustere keuzes maken, maar we hebben niets te kort. Belangrijke lessen die ik ook aan de kinderen graag wil meegeven. Uiteindelijk zou al dat geld dat we elke maand links laten liggen, gewoon aan meer luxe gespendeerd worden.

Via de blog kan ik hier en daar al eens een leuke samenwerking aangaan. Dat zijn meestal voordelen in natura zoals: een pretparkbezoek, een filmpremière, outdoormateriaal,.. Allemaal leuke extra’s die we ons anders niet zouden kunnen veroorloven.

Wat vind je ervan dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

Dat vind ik persoonlijk één van de moeilijkste dingen die er is. Je zet jezelf in een enorm kwetsbare positie. Mocht ik ooit het gevoel hebben gehad dat we geen gelijkwaardige partners waren, dan zou ik dat nooit hebben gedaan.

Kan mijn man me laten zitten? Natuurlijk. Maar dat zit er nog niet aan te komen. 

We zijn een goeie tandem. En mocht er toch ooit een tegenslag komen, dan is dat een probleem dat we dan wel zullen oplossen. Uiteindelijk kan je je hele leven alle doemscenario’s bedenken en erop proberen te anticiperen om dan te beseffen dat je leven voorbij is en je niet geleefd hebt. We hebben een financieel plan voor de toekomst en verder leven we vooral in het nu.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces? 

Ongetwijfeld wel. Liefst in een statuut waarbij ik wat meer zelf kan bepalen. Niets doen is niets voor mij. Ik moet een creatieve uitlaatklep hebben en me nuttig kunnen bezig houden. Mocht mijn leven enkel bestaan uit afstoffen en dweilen zou ik verschrikkelijk ongelukkig worden.

Door thuis te blijven heb ik mezelf ook heel goed leren kennen en is mijn visie op het leven helemaal veranderd. Ik weet vooral wat ik niet meer wil. En dat is hoe het vroeger was. Stress, ratrace en geen tijd hebben voor de essentie.

Voorlopig staan de kinderen op de eerste plaats.

Wat was je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Om op zoek te gaan naar je nieuwe identiteit. De eerste vraag die je krijgt als je iemand nieuw ontmoet, is altijd: ‘Wat doe je voor werk?’.

Onze job is onze identiteit. En dat was het ook bij mij. 

Plots valt die identiteit weg, en ben je niemand meer. Ik moest terug op zoek naar een nieuwe identiteit en dat is geen leuk proces. Je voelt dat je maatschappelijk niet relevant bent. Je moet tevreden zijn met minder, in een wereld waarin iedereen bezig is met meer.

‘Druk en hard werken is het nieuwe statussymbool’

Druk zijn, en hard werken is het nieuwe statussymbool. Wie het druk heeft, moet wel belangrijk zijn. Ik merk dat sommige mensen echt op je neerkijken als je zegt dat je thuisblijft. In hun ogen moet ik wel hersenloos zijn en is het hoogtepunt van mijn dag roddelen aan de schoolpoort. Ik heb het daar zeer moeilijk mee gehad, maar dat heb ik ondertussen achter me kunnen laten. Het zegt tenslotte meer over hen dan over mij. Ik zal me ook niet meer te proberen te bewijzen. Iedereen denkt wat hij wil.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Tijd hebben om te voet naar school te gaan, om dan nonchalant te kunnen babbelen met de kinderen en vooral tijd hebben voor mezelf. En elke morgen ben ik dankbaar dat ik niet meer 3 uur tijd verlies aan pendelen naar het werk. Het wegvallen van de stress en de voorspelbare structuur elke avond heeft een gigantisch effect op de kinderen gehad. Ik kreeg een serieuze spiegel voorgehouden door hen. Dat ze het nu zo goed doen, is geheel te danken aan het feit dat ik thuis ben.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Ik hoef niet meer voor dag en dauw op te staan om me naar een file te haasten. De ochtenden verlopen hier nu zeer relaxed, zonder tijdsdruk.

We gaan elke dag te voet naar school, bewust want hier staat nog een auto in de garage en we hebben ook nog fietsen. Maar te voet gaat lekker traag en het zorgt voor ontspannen momenten met de kinderen. We wonen op anderhalve kilometer van school dus ik ben toch telkens 40 minuten kwijt om ze weg te doen en terug te komen. Op een schooldag wandel ik dus 80 minuten per dag. Het zijn mijn favoriete momenten.

’s Avonds ga ik ze dan ook weer te voet halen. Wanneer we thuiskomen begeleid ik hen met huiswerk, kook ik en breng ik hen evt. naar hun sportactiviteit. Doordat ik niet meer hoef te multitasken en door de dag vooral op mezelf ben, heb ik veel meer geduld.

De avonden verlopen dan ook veel soepeler dan vroeger.
Overdag houd ik me bezig met huishoudelijke taken, mijn blog en sport.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?
 

Je telt pas mee, als je werkt.

Als je de kinderen van een ander opvoedt en begeleidt in hun leren ben je goed bezig. Wie dat voor zijn eigen kinderen doet, telt niet mee. 

Jammer. Mijn thuisblijven heeft een zeer grote, positieve invloed gehad op de ontwikkeling van onze kinderen. Ze doen het veel beter op school en hebben veel minder frustraties. Had ik niet thuis gebleven, was ik nu met mijn handen in het haar van therapeut naar therapeut aan het rijden.

Hadden mijn kinderen door hun schoolcarrière gefietst, dan was ik ongetwijfeld nog aan het werk. Maar we kregen kinderen met wat extra noden. En zoals de kinderpsychiater ooit tegen me zei: ‘Als u niet op tafel slaat en opkomt voor je eigen kind, wie dan wel?’ Het is mijn taak als ouder. We dragen de volledige verantwoordelijkheid over de kinderen. Niet de leerkracht, niet de hulpverlener, niet de specialist, maar wij. Ik besteed een kind met noden liever niet uit om achteraf te moeten beseffen dat het fout liep.

Tijdens een oudercursus rond ADHD gaf de psycholoog zelfs het advies om in de mate van het mogelijk thuis te blijven of minder te werken. Hij had al veel gezinnen met ADHD-kinderen gezien waar iedereen op zijn tandvlees zat en dingen totaal fout begonnen te lopen. Helaas is dat niet voor elk gezin haalbaar en ik heb geen idee of daar ook echt een oplossing voor is.

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Ik heb eigenlijk weinig behoefte aan sociale contacten. Ik ben graag alleen. Onder mensen zijn is wel leuk, maar kost me energie. Alleen zijn geeft me energie. Ik zal dan ook steeds zorgen voor voldoende tijd alleen.

Elke avond kan ik wat babbelen met mama’s en papa’s aan de schoolpoort, en overdag is er tijd voor een koffie of een wandeling met een vriendin. Ook al ken ik niemand die volledig thuis is, velen werken deeltijds of met onregelmatige uren. Op dinsdag en donderdag ga ik elke ochtend hardlopen.
Als dat in de werkrooster van een andere mama past, lopen we samen.

Hoe ‘laad’ je jezelf weer op? 

Tijd om te sporten, en tijd alleen waarin ik me kan ontplooien zijn, de belangrijkste twee. Het feit dat ik het allemaal niet meer aan kon was vooral door het gebrek aan tijd alleen. Ik kon thuis niet meer bekomen van een werkdag, want er waren twee kinderen die moesten ontprikkelen van een schooldag en die dat uiteraard bij hun mama deden. Een mama die zelf moest ontprikkelen.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Ik leer graag bij. Ik blog, ik naai en ik ben sinds kort gebeten door de fotografie microbe. Leren, proberen en me creatief uiten is iets wat ik het liefst doe.

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen? 

Ik begon ermee met mijn nicht, nu bijna 5 jaar geleden. Als jongens mama’s wilde we graag onze verhalen delen met de wereld. No Nonsense Moms of Sons: Nononsonsmoms was geboren.

Ik toonde er ook graag de kleertjes die ik zelf naaide. In de blog naaiwereld ging het toen vooral over zwierige rokjes en jurkjes. Daar wilde ik verandering in brengen. Ondertussen stopte mijn nicht met bloggen en leid ik Nononsonsmoms alleen.

Langzaamaan is de focus ook meer gekomen op traag leven, buiten zijn, reizen en genieten van de kleine dingen. Je leest er ook over mijn persoonlijke zoektocht in het thuisblijfmoederschap. Het motto: Slow down & take the scenic route.

Wie ook geniet van buiten zijn, bergen, outdoor en natuur is ook welkom op mijn Instagram: @nononsonsmom_an

Hoe zie je de toekomst? 

Rooskleurig. Ik heb nog nooit zelfverzekerder en optimistischer in het leven gestaan dan nu. Ik zie alles veel helderder dan ooit tevoren.

Het belang van mildheid

Iedere mama kiest wat zij nodig heeft. Er is niets mis met een carrière maken. En moeders moeten niet veroordeeld worden omdat ze voor een carrière kiezen. We kijken altijd naar andermans keuze vanuit ons eigen referentie kader.

Maar mijn noden en die van mijn kinderen zijn niet te vergelijken met die van anderen. Onze keuzes dus ook niet. Mama’s kunnen ook ongelofelijk hard zijn in hun oordeel over elkaar. Er is geen juist en er is geen fout. Er is geen beter, en er is geen minder.

Liefde en mildheid, meer is er niet nodig. Niet alleen voor anderen, voor de kinderen, maar ook voor onszelf.

Lees hier meer verhalen van thuisblijfmoeders!

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner