Engelse crèches zijn een broedplaats voor persoonlijkheidsstoornissen. Dat schrijft psychotherapeute Sue Gerhardt in haar controversiële nieuwste boek The Selfish Society.

De eerste twee levensjaren zijn cruciaal voor de ontwikkeling van de hersenen. Als er in die periode onvoldoende op een kind wordt gereageerd, zoals in Engelse crèches, wordt dit ontwikkelingsproces verstoord en krijgt het kind later problemen.

Volgens Gerhardt zijn kinderen het slachtoffer van de heersende kapitalistische moraal. Gerhardt vindt dan ook dat de Britse regering moet stoppen met de agressieve promotie van kinderopvang, en pleit voor een oudersalaris gedurende de eerste twee levensjaren van een kind.

Nederlandse situatie

Ook in Nederland lijkt de overheid meer waarde te hechten aan arbeidsparticipatie, dan aan zorg en opvoeding. Jonge ouders worden voortdurend gemaand meer uren buitenshuis te werken. Dat kinderen de rekening betalen van dit beleid, lijkt de overheid niet te deren.

Maar uiteindelijk krijgt de hele maatschappij de rekening gepresenteerd, in de vorm van sociale problemen. Volgens Gerhard levert iedere pond die de regering nu investeert in kinderen, in de toekomst een besparing van zeven pond op in sociale kosten. Gerhardt: 'We could slash our spending on prisons, depression-related NHS costs, social services and so on.'

Klinisch psycholoog Oliver James is het met Gerhardt eens dat de eerste levensjaren cruciaal zijn voor de verdere ontwikkeling, maar hij nuanceert dit door te stellen dat de primaire verzorger niet per sé de moeder hoeft te zijn. Een vaste oppas is 'bijna even goed'.

Het artikel in de Times Online