Dorien (26) studeerde aan de Kunsthumaniora van Brussel dwarsfluit, en ging daarna studeren aan het Lemmensinstituut, conservatorium. Door lichamelijke klachten kon ze die opleiding niet afronden, en ging ze aan de slag als administratief bediende.

Verplichte rust om vroeggeboorte te voorkomen

Een onverwachte zwangerschap zette het leven van Dorien en haar man op z’n kop. Helemaal toen ze ook nog zwanger bleek te zijn van een tweeling. Met 24 weken moest Dorien noodgedwongen stoppen met haar werk om een extreme vroeggeboorte te voorkomen. Uiteindelijk werd de tweeling geboren met 25 weken.

De beslissing voor fulltime moederen

Na veel wikken en wegen en rekenen besloten Dorien en haar man dat het financieel het gunstigst was als Dorien tijdelijk fulltime moeder werd: de torenhoge kosten voor kinderopvang wogen niet op tegen haar salaris. Ze besloten tot een tijdelijke loopbaanonderbreking

Maar inmiddels hebben ze besloten dat Dorien fulltime thuisblijfmoeder zal blijven vanwege de onregelmatige uren van haar man en de onduidelijke uren van haar vorige baan.

Dit is haar verhaal. Dorien heeft samen met haar man 3 kinderen: een (zoon 4), tweelingdochters (2) en twee ‘pluskinderen’ van 16 en 20.

Reacties omgeving

Toen mijn omgeving in eerste instantie hoorde over het tijdskrediet waren ze enthousiast. Op wat hulp na, kan ik onze kinderen helemaal zelf opvoeden, en maak ik elke vooruitgang mee. Door het thuis zijn heb ik gemerkt dat ik veel gemist heb van onze zoon. Ook al werkte ik toen maar parttime. Vele zaken leerde hij bij de onthaalouders.

Maar, toen ik onlangs vertelde dat ik thuis zou blijven zolang wij dat kunnenn bolwerken op één loon en ik dus mijn vaste job had opgezegd, waren vooral mijn ouders beetje terughoudend. Want, we leven toch in een moderne wereld, waarin het belangrijk is dat je als vrouw zelfstandig kunt vooruitkomen in het leven. Je weet immers nooit wat het leven je brengt.

‘Je werkt niet echt’

Verder krijg je standaard wel eens antwoorden van mensen dat ik niet echt werk. Of dat ik toch een gemakkelijk leven heb. Maar, ik lig huis niet een hele dag voor de tv met Netflix op! Dat soort opmerkingen kan ik nog steeds moeilijk plaatsen.

Zelf ben ik er vrij gerust in. Mijn man en ik hebben alles zeer bewust gewikt en gewogen. We zijn, net zoals bij het kiezen voor mijn loopbaanonderbreking, niet over één nacht ijs gegaan. Hij staat als één blok achter mij, achter ons als gezin. Wij hebben de keuze samen gemaakt. Niet ik alleen, niet hij alleen.

Taakverdeling

De taken zijn niet echt gewijzigd. Mijn man is heel vaak weg. Per 24 u, meerdere overnachtingen, soms in het buitenland. Dus ik neem sowieso 90% van het huishouden, koken etc voor mijn rekening.

Maar, daarvoor ben ik dan ook thuis. Om het voor hem aangenaam te houden. Wanneer hij na een lange dag thuis komt, komt hij in een proper en warm huis terecht. Waar lekker eten staat te wachten. Al moet ik toegeven dat we, met 3 veeleisende kinderen, soms wel eens cheaten en een afhaalmaaltijd laten komen.

Maar, wanneer hij thuis is, doet hij evengoed huishoudelijke taken. Hij strijkt graag, stofzuigt en dweilt. Wanneer hij kan, helpt hij graag. Verder krijg ik gelukkig veel hulp van mijn ouders.

Voor mijn man zijn we gelijkwaardig. Hij gaat werken en brengt geld binnen, zodat we ons gezin kunnen onderhouden. Maar ik werk evengoed. Thuis. Met dat verschil dat ik er niet voor betaald word. Vaak zegt hij:

‘Jij werkt veel harder dan de gemiddelde mens. Ik bewonder je, want ik zou jouw job niet aankunnen.’ 

Ik krijg dan ook veel respect, bewondering én ondersteuning van mijn man.

Financiën

Voordat we de keuze maakten voor fulltime moederen hebben we eerst alle cijfers op tafel gegooid, en bekeken of het financieel uit kon. We moeten niet gek doen met onze centen. Maar, we komen rond. De ene maand gaat dit vlotter dan de andere. Maar, we slagen er al meer dan 2 jaar in om met de beperkte bijdrage die ik toen nog kreeg, rond te komen.

Ook nu ik door fiscale veranderingen geen enkel inkomen meer heb, lukt het nog steeds de eindjes aan elkaar te knopen. We hebben er dan ook bewust voor gekozen dat ik zélf ontslag nam. Daardoor had ik geen recht op enige werkloosheidsuitkering.

Onze keuze moet niet vergoed worden door de maatschappij. 

De enige manier om wat extra centjes in onze ‘spaarkip’ te krijgen, is door te proberen wat kinderspulletjes te verkopen. Of, eens een meubeltje dat ik als hobby opknap en dan voor een extraatje verkoop. Maar, verder ben ik(wij) niet bewust bezig met op andere manieren geld te verdienen.

Financieel afhankelijk: ik overleg alles

De gedachte dat ik financieel afhankelijk was van mijn man, vond ik eerst angstaanjagend. Ik moet nu voor alles wat ik wil kopen, eerst even bij m’n man horen. Ook al beheren we samen de rekeningen, ik vind het niet meer dan logisch dat ik eerst overleg met hem. Hij is namelijk de kostwinner, én hij neemt de financiële papierwinkel en rekeningen voor zich. Zodat hij perfect weet wat waar naartoe gaat. We vertrouwen elkaar blindelings. Maar, toch zal ik nooit een aankoop doen, zonder overleg.

Herintreden

Ooit wil ik wel weer herintreden. Het is niet de bedoeling dat ik mijn hele leven thuisblijf.
Zo lang we het financieel rond krijgen, en nodig vinden voor de kinderen, zal ik huisvrouw zijn. Nadien, ik ben ook nog jong, ga ik weer aan de slag. Kom ik binnen een paar maand mijn droom job tegen, dan zal ik zeker niet aarzelen om eerder weer te gaan werken.

Veel van hoe ons gezin zal verlopen, hangt af van het soort job dat ik ga doen én wat de toekomst in petto heeft voor mijn man zijn job. Want, mijn mans carrière staat nu voorop. Voorlopig plannen wij alles rondom zijn werkschema, en dat is nooit hetzelfde. De ene maand is hij veel weg, met overnachtingen. De andere maand is hij ’s avonds veel thuis.

Typische week

Op dagen dat hij elke dag naar huis komt, is hij al van 6u30 weg, en pas 12- 13u later weer thuis.

Verder is onze week vooral opgebouwd rond de schooluren van onze oudste zoon. Dat hij een vroege vogel is, maakt het niet altijd even gemakkelijk. Hij staat vaak tegelijk op met m’n man. Dus de dagen starten hier al rond 6 uur.  De tweeling slaapt meestal tot 7 uur.

Dat geeft me de tijd om onze zoon op te frissen, aan te kleden, ontbijt te geven en zijn lunch voor school te maken. Tegen de tijd dat onze dochters wakker worden en ik ze heb aangekleed, brengt mijn man onze zoon naar school.

De tweeling ontbijt, speelt en tussen 10 en half elf gaan ze slapen tot een uur of één. Dat geeft mij wat tijd om dingen te doen zoals bloggen.

In de namiddag, na hun lunch, spelen ze terwijl ik met het huishouden bezig ben. Tegen 17u is ook onze zoon weer thuis en zorg ik dat de kinderen samen kunnen eten. We proberen avonden te plannen waarop we als volledig gezin samen kunnen eten. Dat vind ik belangrijk. Maar, dit is eerder de uitzondering dan de regel. Tegen 18.30u gaat de tweeling slapen en een half uurtje later de zoon.

Tegen een 20-20.30 kan ik/ wij aan een (hopelijk) rustige avond bankhangen beginnen.

Fulltime moederen

Fulltime moederen is een zwaar onderschatte job. Maar, wat mij enorm gelukkig maakt, is dat ik heel bewust met onze kinderen bezig kan zijn. Je leert hen alles zelf, je maakt elke stap mee. Ook de moeilijke. De liefde die ik terugkrijg van de kinderen én de waardering die ik krijg van mijn man, maken het een mooie ervaring!

Ondanks dat ook de Belgische overheid enorm inzet op arbeid, vind ik dat iedere moderne vrouw moet kunnen beslissen of zij al dan niet thuisblijft om voor de kinderen te zorgen. 

Bewust geen uitkering, dus ik profiteer niet van het systeem

Ik begrijp dat niet iedereen deze luxe heeft. Alleenstaanden kunnen dit vaak niet, alleen al omdat het financieel niet haalbaar is. Maar, om hiervoor de mensen af te straffen die hier wel bewust voor kiezen, vind ik een stap te ver gaan.

Ikzelf heb er bewust voor gekozen. Daarom heb ik er bewust voor gekozen om GEEN werkloosheidsuitkering te krijgen. Dus ik ‘profiteer’ niet van het systeem. Ik ben niet én thuis, én krijg een werkloosheidsuitkering. Neen. Wij hebben dit gekozen. Dus wij zien dat we het bolgewerkt krijgen.

Waarom het overheidsbeleid faalt

Dat hier een (klein) fiscaal voordeel aan hangt? Dat is leuk meegenomen. En het zou jammer zijn mochten ze dit afpakken. Gezien de torenhoge opvangkosten, het gebrek aan opvangplaatsen, zouden ze fulltime moederen juist moeten stimuleren. Dat creëert opvangplaatsen voor kindjes waarvan de ouders graag beiden een carrière uitbouwen. En zo zou ik nog wel een aantal voorbeelden kunnen aanreiken waarom dit systeem compleet faalt, en ze het (al dan niet tijdelijk)fulltime moederen moeten aanmoedigen.

Balans zoeken

Voor mezelf ben ik nog steeds een balans aan het zoeken tussen het moeder zijn- vrouw zijn en mezelf zijn. Ik ben een enorm gestresseerd persoon, perfectionist ook. Dat maakt dat ik het moeilijk vind om tijd voor mezelf te maken. Als de kinderen rustig zijn, kan ik er enorm van genieten om te koken of om zelf een brood te bakken. Dit werkt therapeutisch voor mij. Het gehele proces van bloem tot brood vind ik zo fascinerend. Ik haal mijn energie echt uit de kleine dingen.

Ik heb fybromyalgie en ben chronisch vermoeid. Dus elke dag is een uitdaging voor me. Elke dag is anders. Veel valt of staat met hoe ik wakker word. Pijn heb ik dagelijks. Maar, de ene dag kan ik hier beter mee omgaan dan de andere.

Bloggen

Echte hobby’s heb ik bijgevolg niet.
Maar, verder haal ik wel mijn hart op door te schrijven. Deze verhalen publiceer ik op mijn blog.
Ik schrijf in eerste instantie om te ontspannen, om dingen van mij af te zetten. Of, om bepaalde taboes te doorbreken. Zoals mijn blog over ‘mijn lijf’. Blijkbaar was dit een periode waarin er veel over dit onderwerp geschreven werd. Het is leuk als je blog positief onthaald wordt. De ene tekst is al wat beter geschreven dan de andere. Maar, ze komen allemaal recht uit mijn hart. Als mensen mij een berichtje sturen dat mijn verhaal hen geraakt heeft geeft me dat zelfvertrouwen.

Persoonlijke ontwikkeling als thuisblijfmoeder

Een zelfvertrouwen waar ik nog steeds naar op zoek ben.
Heel dit alles, het thuisblijven, het voor mijn kinderen en gezin zorgen, het schrijven… Het zorgt dat ik mij nu ontwikkel op een heel ander niveau.
Ik leer mezelf écht kennen. Ik merk dat ik al enige tijd enorm bewust bezig ben met alles.

‘Wie ben ik, wat wil ik …?’

Dat zijn vragen waar ik dagelijks over nadenk.

Hierover dacht ik nooit na toen ik nog werkte. Toen zat ik in het arbeidsregime en deed ik wat er van me verwacht wordt.
Elke dag is een leerschool voor mij. Ik ben er nog niet uit, over mezelf en mijn toekomstbeeld.

Social media en bloggen liggen mij wel. Maar, ben ik wel de persoon waar de mensen op wachten in het groter wordende wereldje van bloggen en vloggen?

Maar, wat de overheid of arbeidsparticipatie ook mag zeggen: de keuze en de ervaring om voor mijn gezin te kunnen zorgen op mijn manier, waardoor ik mij als moeder alleen al ontwikkeld heb, kunnen ze mij niet meer afpakken. Dat is mij momenteel veel meer waard dan eender welke job.

Ik zou nu weer dezelfde keuze maken

Zou ik opnieuw de keuze maken om fulltime te moederen? Ja!
Zou ik mij op voorhand geïnformeerd hebben bij andere fulltime moeders? Ja!

Als mensen aan mij komen vragen waarom ze dit zouden moeten doen? Dan kan ik alleen maar zeggen: als de mogelijkheid er (financieel) is, zou ik dit zeker doen. Je leert zoveel meer over jezelf en over je kinderen.

Niets is mooiers dan dat.

Liefs,
Dorien

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner