Thuisblijfmoeder Lisette van Eerten: hoe is het nu?
'Ben je niet bang dat je er dan nooit meer tussen komt als thuisblijfmoeder?'
'Wat zonde van je opleiding!'
Zo maar een paar opmerkingen die vrouwen die kiezen voor een periode fulltime moederen vaak te horen krijgen.
Zijn die opmerkingen terecht?
Hoe is het nu met....?
Ik ging op zoek naar de thuisblijfmoeders die ik ooit interviewde om te kijken hoe het nu met ze is. Deze keer is dat thuisblijfmoeder Lisette van Eerten! Het is inmiddels tien jaar geleden, dat Lisette vertelde over haar leven als thuisblijfmoeder en classica.
Hieronder kun je lezen hoe het nu met haar is!
In 2011 woonde je in New York, dus mijn eerste vraag is: hoe is jullie gezinssituatie nu?
Begin 2009 verhuisden we naar NY met een baby van negen maanden. Oktober 2011 werd daar onze tweede dochter geboren.
In augustus 2013 verhuisden we naar Duitsland. Wat een ongekende rust en ruimte ineens. Bij helder weer zag ik de Alpen aan de horizon als ik in de speeltuin zat.
In februari 2015 werd daar onze zoon geboren.
In augustus 2016 zijn we naar Engeland verhuisd. Maar daar zijn/ worden geen kinderen meer geboren. Hoe leuk ze ook zijn, het huis is vol en de achterbank is vol. En waarschijnlijk willen ze nog allemaal studeren straks ook : )
Mijn man werkt in de wetenschap
Mijn man werkt in de wetenschap, het was altijd duidelijk dat na zijn promotie enkele postdoc posities in het buitenland vervuld zouden moeten worden. Dat heeft mede mijn keuze voor het fulltime moederen bepaald. In Nederland zou ik waarschijnlijk wel een klein baantje gezocht hebben. Maar met het rond verhuizen, vond ik die stabiele thuisbasis voor mijn kinderen extra belangrijk. Inmiddels heeft mijn man een vaste positie aan de universiteit van Bath.
Destijds noemde je jezelf huisvrouw en classica. Hoe is dat nu? Ben je nog steeds fulltime thuis bij de kinderen?
Ik ben nog steeds fulltime thuis. Al ben ik wel op zoek naar werk.
Maar toch kennelijk ook nog steeds classica, ergens diep van binnen. Toevallig heb ik verleden jaar een bijdrage geschreven voor een herinneringsboek over 35 jaar toneel aan de opleiding GLTC in Leiden.
Maar toch kennelijk ook nog steeds classica, ergens diep van binnen. Toevallig heb ik verleden jaar een bijdrage geschreven voor een herinneringsboek over 35 jaar toneel aan de opleiding GLTC in Leiden.
Bovendien schreef ik een Engelse bewerking voor jonge kinderen van Ovidius' Metamorphosen naar aanleiding van een schrijfwedstrijd. Daarbij won ik tien gedrukte exemplaren van mijn eigen. (Nu nog op zoek naar een uitgever ...)
Heb je ondertussen nog opleidingen gevolgd of nieuwe werkervaring opgedaan? Wat is er veranderd, en wat niet?
In Duitsland heb ik een minibaantje gehad als kleuterjuf bij de Nederlandse School München. Als we daar gebleven waren, had ik dat zeker willen blijven doen en op termijn waarschijnlijk uitbreiden. Dan had ik mijn lesbevoegdheid gehaald en ook in hogere groepen les gegeven. Verder heb ik vooral veel geschreven en gelezen. Onmiskenbaar ligt mijn passie toch daar. Maar bovenal hebben de kinderen me bezig gehouden. De jongste begon september 2019 met school.
Jongste kind naar school: weer een baan?
Pas rond die tijd ben ik me serieus in werk/ cursussen gaan verdiepen.
Ik kreeg een baan aangeboden als school zwemjuf. Ik heb tien jaar ervaring als (vrijwillige) zwemjuf in Nederland. Het leek even ideaal: alleen werken tijdens schooluren, en alle vakanties vrij. En zwemles geven was altijd meer een hobby dan een baan.
Ik kreeg een baan aangeboden als school zwemjuf. Ik heb tien jaar ervaring als (vrijwillige) zwemjuf in Nederland. Het leek even ideaal: alleen werken tijdens schooluren, en alle vakanties vrij. En zwemles geven was altijd meer een hobby dan een baan.
Maar het niveau van zwemlessen is hier laag. Niet voor niets heb ik mijn eigen kinderen van de reguliere lessen afgehaald om ze zelf les te geven. Ik had mezelf wijsgemaakt dat het schoolzwemmen anders zou zijn, omdat je dan een groep kinderen gewoon een jaar lang zoveel mogelijk moet leren. Je werkt dus minder binnen het heersende systeem.
Nu ging ik toch twijfelen. Ik vroeg of ik eens wat lessen mee mocht kijken, en stond met kromme tenen aan het bad. Zo zou ik dus geen les willen geven, en ik heb de baan dan ook niet aangenomen. Kortom: ik ben kritischer geworden.
Ik weet nu dat ik baan noch inkomen per se nodig heb; ik accepteer niet meer alles om maar werk te hebben. Tien jaar geleden zou ik dat nog wel gedaan hebben.
Het plan: huis opknappen en geld verdienen
We hadden net het huis dat we drie jaar lang huurden gekocht. Dus het plan was dat, als de kinderen eenmaal alledrie naar school gingen, ik dat eindelijk eens helemaal naar onze zin zou opknappen. Tegelijkertijd ging ik op zoek naar werk en/ of een manier om een inkomen te genereren met schrijven.
En toen kwam de coronacrisis
Maar voor ik de hele hal geverfd had, of besloten had of ik nou eerst die cursus SEO ging volgen om mijn kansen als freelancer te vergroten, of toch die cursus werken met kinderen met een leerachterstand, om mijn kansen op de reguliere arbeidsmarkt te vergroten, zaten ze alledrie alweer thuis.
Elke dag, de hele dag. Tussen de eerste en de tweede lockdown heb ik net dat boekje over Ovidius kunnen schrijven en de kamer van mijn oudste kunnen schilderen.
Soms is het wel frustrerend: steeds mijn plannen moeten uitstellen.
Soms is het wel frustrerend: steeds mijn plannen moeten uitstellen.
Maar uiteindelijk ervaar ik het toch als pure luxe: thuis kunnen zijn en de kinderen gelukkig, gezond en geschoold kunnen houden. Zonder me druk te hoeven maken over mijn werk, of verlies van inkomsten door covid.
Hier draait alles soepel door. Ook tijdens de coronacrisis
Als ik de berichtgeving lees over alle praktische en psychische problemen die zowel ouders als kinderen hebben met de lockdowns, dan denk ik toch: 'Ha, dat hebben wij allemaal niet. Hier draait het allemaal gewoon soepel door. '
Als je nu opnieuw zou kunnen kiezen: zou je dan weer thuisblijfmoeder worden?
Zoals gezegd: het rond verhuizen was medebepalend voor mijn fulltime moederschap. Niet alleen vond ik het extra belangrijk om een stabiele thuisbasis te bieden, ook maakte dat het extra lastig een baan te vinden. Onder dezelfde omstandigheden, zou ik het zo weer doen. Als ik een baantje ernaast kon hebben, zou ik het ook doen. Een kleintje. Nog altijd zoek ik eigenlijk alleen werk tijdens schooluren.
Ik geloof in rust en regelmaat
Ik geloof in rust en regelmaat in huis, en dat dat goed is voor kinderen. Ik zie mijn kinderen inderdaad opgroeien tot hele leuke en verstandige mensen, sociaal en weldenkend.
Van docenten heb ik ook nooit anders gehoord dan dat ze uitblinken in zowel hun algemene ontwikkeling, als hun academische en hun sociale vaardigheden. En dat terwijl ze tot tweemaal toe in een klas gegooid zijn zonder de taal te spreken. Dus ik verbeeld me wel dat ik toch iets goed gedaan heb, de afgelopen tien jaar.
Fulltime moederen leuker en vermoeiender dan welke baan ook
Fulltime moederen was zeker leuker en bevredigender dan welke baan ook, al was het vaak ook vermoeiender.
Ik ben nooit zo'n bruisend van de energie typetje geweest, en heb me altijd kunnen verbazen over hoeveel anderen mensen in een dag gedaan krijgen.
Ik had dit echt niet met een baan kunnen combineren. Ik heb nu al avonden dat ik -letterlijk- in slaap val tijdens het voorlezen van de kinderen, zo rond half acht 's avonds. Eerst hoor ik ze nog ergens ver weg grinniken, omdat ik steeds onsamenhangerder word, en volstrekt willekeurige woorden begin uit te kramen, en even later heb ik dan een elleboog in mijn zij: 'Mam, wakker worden.'
Als ik bedenk hoe moe ik vroeger vaak uit mijn werk kwam, moet ik er niet aan denken dat ik in die staat mijn kinderen uit de opvang zou moeten halen. Ik zou niet eens de fut hebben hun verhalen over hun dag aan te horen, en dan nog voor het hele gezin moeten koken... Het zou een boel kortaf gekat en muffe prak eten worden.
Herintreden wordt steeds lastiger
Maar hoe langer je eruit bent, hoe moeilijker het is om weer een baan te vinden. Dat is jammer. Ik solliciteerde voor een functie van teaching assistant. Ik kreeg een afwijzing met de mededeling dat er meerdere kandidaten waren met 'recent classroom experience.' Tsja, denk ik dan:
Die ervaring in het lokaal zou ik snel genoeg opdoen als ik die baan eenmaal had. Maar alle ervaring die ik heb, is lang niet zo eenvoudig op te doen door mensen die al tien jaar in zo'n lokaal doorgebracht hebben.
Zo denken sollicitatiecommissies helaas niet.
Mentaliteits verandering nodig
Mensen denken heel simpel: die hoeven we niets meer uit te leggen, dus die nemen we aan. Lekker makkelijk. In praktijk is dat onzin natuurlijk. Enerzijds is elke werkplek uniek en moet iedereen gewoon ingewerkt worden, anderzijds is alles te leren. Het is maar een ideetje, en een stukje mentaliteit waar we eigenlijk vanaf zouden moeten.
Wat vind je van het idee dat je als thuisblijfmoeder stilstaat in je ontwikkeling?
Daar kan ik me weinig bij voorstellen. Je professionele ontwikkeling kan wel stil komen te staan, ja. Die wel. Dat verschilt natuurlijk per persoon. Je kan best als thuisblijfmoeder de vakliteratuur bijhouden, regelmatig contact hebben met oud collega's, en anderszins in de gaten houden wat er allemaal gaande is op je vakgebied, of allerlei cursussen volgen.
Voor werkende mensen geldt niet minder dat de mate van ontwikkeling scheelt per persoon. Er zijn er genoeg die jarenlang op hetzelfde niveau blijven functioneren. Tal van beroepsgroepen bieden nauwelijks gelegenheid tot ontwikkeling. Ja, je kunt meer ervaring opdoen in dat ene specifieke ding dat je doet.
Maar waarom zou dat per definitie waardevoller zijn dan de ervaring die je opdoet als thuismoeder?
Nergens leer je relativeren, motiveren en improviseren als tussen de kinderen, om maar enkele voorbeelden van waardevolle kwaliteiten die in elke beroepsgroep toepasbaar zijn te noemen. Je creativiteit en probleemoplossend vermogen worden dagelijks geprikkeld. Time management en budget beheer ... Ik noem maar wat, hoor, maar we doen het allemaal.
Bovendien denk ik dat je een vollediger ontwikkeld mens bent, wanneer je je ook eens op iets anders concentreert dan op werk.
Je kunt, als je op een bepaald niveau werkte inderdaad niet na een periode van thuismoederen verwachten op een hoger niveau aan de slag te kunnen. Je bent er nu eenmaal een paar jaar uit. Behalve als je er in geslaagd bent een opleiding of zo te volgen in de avonduren. Dat kan natuurlijk wel.
Je kunt, als je op een bepaald niveau werkte inderdaad niet na een periode van thuismoederen verwachten op een hoger niveau aan de slag te kunnen. Je bent er nu eenmaal een paar jaar uit. Behalve als je er in geslaagd bent een opleiding of zo te volgen in de avonduren. Dat kan natuurlijk wel.
Maar je kunt zeker op hetzelfde niveau functioneren als waar je gestopt bent. Ja, er zullen dingen veranderd zijn, afhankelijk van hoe lang je eruit geweest bent. Nieuwe software, nieuwe benadering van een bepaald probleem, meer automatisering, noem maar op.
Maar het maakt niet uit of je dat gehoord hebt op de dag dat het werd ingevoerd, of twee jaar later omdat dat toevallig de dag is dat jij er voor het eerst mee te maken krijgt.
Je hebt je hersenen niet hoeven inleveren toen je ervoor koos bij je kinderen te blijven.
Elk nieuw systeem kun je net zo goed leren als elk oude systeem.
Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?
De nadruk ligt verkeerd. Als je andermans huis schoonmaakt, of andermans kinderen opvangt, is het volstrekt normaal en acceptabel dat dat werk is en er een salaris voor betaald wordt.
Is het je eigen huis en je eigen kinderen waarvoor je zorg draagt, is het ineens een frivoliteit waarvoor je je zou moeten schamen. Dat is natuurlijk onzin. Ik twijfel er niet aan dat ik nu eenmaal de meest gekwalificeerde kandidaat ben om de opvoeding en verzorging van mijn kinderen op zich te nemen.
Het idee dat ik een baan zou moeten zoeken om met dat inkomen een ander te kunnen betalen om mijn kinderen op te voeden, omdat economen modellen hebben verzonnen waarin dat mooier uitkomt, vind ik bizar.
Ik heb het helemaal niet zo op die nadruk op die economische modellen. Want wat hebben we nu precies gewonnen bij al die economische vooruitgang? Allemaal twee auto's voor de deur en regelmatig een vliegreisje? De wereld zou een stuk beter af zijn zonder.
Meer afval door drukke levensstijl
Het is ook geen geheim dat mensen die beiden werken geen tijd hebben om (vrijwel) dagelijks verse boodschappen te halen en te bereiden. Daardoor groeit zowel de hoeveelheid voedsel die weggegooid wordt, als de hoeveelheden plastic die gebruikt worden in een poging de levensduur van voedingsmiddelen zo lang mogelijk op te rekken. Ook dat doet wereld bepaald geen goed.
En dan heb ik het nog niet eens over alle welzijnsziektes en psychische problemen die onmiskenbaar toenemen. De algemene kwaliteit van leven voor ouders en kinderen. Volgens mij worden de leukste en verstandigste mensen nog altijd opgevoed door mensen die dat met liefde en plezier doen.
Gelijke kansen: thuis en op de arbeidsmarkt
Dus wie zich opgesloten en gefrustreerd zou voelen als thuisblijfouder, moet dat vooral niet doen. Ik zou ook beslist niet willen suggereren dat vrouwen meer voor de kinderen zouden moeten zorgen dan mannen. Ik vind absoluut dat vrouwen dezelfde kansen op de arbeidsmarkt moeten hebben als mannen. Uiteraard.
Ik ben een vrouw en bovendien moeder van twee dochters. Waag het niet hun ooit enige kansen te ontzeggen, enkel omdat ze vrouw zijn!
Maar een mens kan niet altijd alles hebben. Dat vergeten we tegenwoordig nog al eens.
Soms moet je kiezen. Daar is niks mis mee.
Soms moet je kiezen. Kinderen of carrière. Daar is niets mis mee. Het zou fijn zijn als de overheid dat ook inzag. Zeker omdat die keuze niet voor altijd hoeft te zijn. Kinderen zijn maar een paar jaar klein. In die jaren wordt de basis gelegd voor hun totale ontwikkeling. Dus het lijkt mij wenselijk die basis zo sterk mogelijk te maken. Alle aandacht daarbij, wat mij betreft. Maar daarna zijn er nog jaren te werken.
Herintreden op het niveau waarop je stopte zou veel vanzelfsprekender moeten zijn. Maar door de suggestie dat je nooit had moeten stoppen wordt het juist moeilijker gemaakt.
De hoeveelheid uren die je aan werk en kinderen besteedt, moet ieder binnen zijn gezin uitpuzzelen. Maar er moet wel rust zijn. Kinderen die van hot naar her gesleept moeten worden, ouders die altijd aan het rennen zijn tussen werk en kinderen... Het geeft toch stress, en daar wordt niemand beter van.
Mensen horen centraal te staan. Niet je salaris
Evenwichtige en weldenkende mensen groeien op in rustige huishoudens. Daar ben ik van overtuigd.
Een samenleving bestaat uit mensen. Die zouden centraal moeten staan. Er moet tijd zijn om te denken. Dat is ware ontwikkeling. Niet dat je salaris elk jaar een beetje meer is, of je televisie nog net een beetje platter.
Een samenleving bestaat uit mensen. Die zouden centraal moeten staan. Er moet tijd zijn om te denken. Dat is ware ontwikkeling. Niet dat je salaris elk jaar een beetje meer is, of je televisie nog net een beetje platter.
Wat zou jij als ervaren huisvrouw/thuisblijfmoeder andere moeders aanraden?
Als een van de ouders fulltime werkt en de ander fulltime thuis is, is het makkelijk te denken dat die ene thuis dus alle thuis-dingen doet. Maar zeker als je kinderen jong zijn, kun je daar makkelijk veel meer dan een redelijke hoeveelheid werkuren per dag insteken.
Je moet uitkijken dat het niet vanzelfsprekendheid wordt dat jij altijd alles doet.
Voor je partner niet, maar ook voor jezelf en je kinderen niet.
Op een zaterdagochtend kwam mijn dochter mij vragen of ik knutselspullen uit de kast wilde pakken waar ze zelf niet bij kon. Terwijl ik onder de douche stond.
Op een zaterdagochtend kwam mijn dochter mij vragen of ik knutselspullen uit de kast wilde pakken waar ze zelf niet bij kon. Terwijl ik onder de douche stond.
Soms moet je 'Even niet,' zeggen
Navraag leerde dat manlief op de bank naast de kast een boekje zat te lezen. Uiteraard was hij prima bereid de knutselspullen te pakken, maar het idee dat ze het hem kon vragen was niet in het kind opgekomen. Nee, daar moet je mama voor hebben. Ook al staat ze onder de douche.
Dat sluipt er heel makkelijk in en het is op zich niet kwalijk, maar je moet wel je grenzen in de gaten houden. Je kunt niet altijd alles doen. Soms wil je douchen. Soms wil je misschien zelfs wel langer dan drie minuten onder die douche blijven staan. En soms wil je daar dan gewoon niet bij gestoord worden. Dus soms moet je zeggen: 'Nu even niet.' Soms tegen je kinderen, soms tegen jezelf.
Als er geknutseld is, en met de lego gespeeld en door de blubber gestampt, en ze hebben ook nog gezellig 'geholpen' in de keuken, dan is misschien je huis niet spik en span aan het eind van de dag, terwijl jij toch officieel 'huisvrouw' bent. Dat betekent niet dat je 's avonds nadat je de kinderen naar bed gebracht hebt nog de gang moet dweilen. Het mag wel, als je je daar prettig bij voelt. Maar soms moet je ook gewoon denken: 'Nu even niet.'
Is er iets belangrijks dat je nog kwijt wilt?
Ooit werd ik toegelaten tot de fotoacademie. Maar ik was nog maar net afgestudeerd in de klassieke talen en voelde me ernstig verplicht iets met die studie te gaan doen. Daarom besloot ik toch maar niet aan die foto-opleiding te beginnen. In plaats daarvan zocht ik braaf een baan als docente Latijn en KCV.
Driemaal raden wat ik wel makkelijk freelance vanuit elk willekeurig land had kunnen doen, en wat niet.
Bovendien was die baan het niet voor mij. Voordat ik op zoek kon naar een andere school, werd ik via via gevraagd te solliciteren bij een boekhandel. En ik houd van boeken. Dus ik was blij met mijn nieuwe baan. Hoe meer boeken ik zag, hoe zekerder ik wist dat ik daar meer mee wilde doen.
Ik durfde het niet te vragen
Ik vond een opleiding tot redacteur bij uitgeverijen, in een avond per week. Maar ik werkte nog maar zo kort bij deze boekhandel, en durfde daarom mijn baas niet te vragen of ik die ene avond in de week een uur eerder weg kon zoals nodig was om bij de cursus aanwezig te zijn.
Misschien volgend jaar, als ik mezelf eerst bewezen had. Een jaar later liep ik op mijn tandvlees, en was ik op zoek naar een andere baan. Ook redacteurswerk had ik veel gemakkelijker freelance vanachter mijn eigen computertje thuis kunnen doen.
Moraal van dit verhaal
Dus, moraal van het verhaal: til niet te zwaar aan de verplichting te voldoen aan het plaatje van brave hardwerkende burger; wellicht zijn je kansen uiteindelijk groter als je eens een raar risico neemt.
Hoe zie je de toekomst?
Ik ben nog aan het puzzelen. Mijn probleem is dat ik veel leuk vind, maar niet per se de meest rendabele dingen. Ik wil schrijven. Maar dat voelt nog steeds als een kinderdroom; niet erg realistisch.
Ik weet inmiddels van online schrijversfora dat niet alleen mijn schrijven gewaardeerd wordt, maar ook dat ik een goede, kritische proeflezer (redacteur) ben. En ik zou kunnen vertalen.
Met dat alles bij elkaar moet toch wat te freelancen zijn, denk ik. Freelance werk lijkt me ideaal te combineren met kinderen. Maar echt concreet heb ik het nog niet. Dus ik houd ook maar een oogje op de vacatures en op alle interessante cursussen. En dat zijn er veel.
Vooralsnog begin ik na de paasvakantie met content schrijven voor de website van een vriend. Eens zien of dat bevalt. En stiekem in de vrije uurtjes een uitgever zoeken, denk ik. Maar ik sluit niet uit dat ik me uiteindelijk (als de jongste nog net iets ouder is) toch wat serieuzer laat omscholen, om ook hier in het onderwijs te kunnen werken.
Wie weet.
Ik sluit eigenlijk niets uit.
Meer weten over Lisette?
Je vindt haar onder andere op Lala-Lisette-Land.
Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!
Enter your email address:
Delivered by FeedBurner
