Fulltime moeder Tineke

Tineke (37) heeft samen met haar man Robert drie dochters van 12, 10 en 7 jaar.

Na de Mavo volgde Tineke twee jaar leerlingstelsel bloemschikken. Vanaf haar vijftiende werkte ze in een bloemenwinkel. Daarnaast was ze vanaf haar 17e actief als verenigingsleidster gymnastiek bij verschillende gymverenigingen.

Maar toen haar oudste dochter 6 maanden werd stopte Tineke met buitenshuis werken.

Lees nu waarom!

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Mijn oudste dochter was een half jaar toen ik stopte met werken. Mijn man had de ene week nachtdienst, en de andere week dagdienst. Ik werkte twee dagen in de week, en werkte van 08.00 en 17.00. Mijn dochter ging één dag naar mijn ouders, en één dag naar mijn zus. Dat ging voor haar prima, maar ik had het idee dat ik voortdurend achter de feiten aanliep en nergens meer aan toe kwam. Toen heb ik besloten om te stoppen met werken en alleen nog gymles te geven.

Heb je advies gevraagd? 

Ik geloof het niet, ik vond vooral zelf dat het zo niet langer ging. Natuurlijk heb ik met mijn man gepraat over het financiële gedeelte, en met mijn ouders. Maar mijn beslissing hing niet van anderen af.

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

Bij ons in de familie was het wel gewoon. Mijn moeder, schoonmoeder, schoonzussen en zus waren ook allemaal fulltime moeder. Een aantal van mijn vriendinnen ook. Sommigen zeiden dat ze het ook wel zouden willen maar dat het financieel niet kon.

Wat vind je partner ervan?

We zeiden altijd: 'We zien wel hoe het loopt.' De beslissing was dan ook snel genomen. Waarschijnlijk omdat het voor ons beiden vanuit onze jeugd ook normaal was dat de moeder het meest voor het kind en huis zorgt.

Wat vond je partner van de constructie: kostwinner - thuisblijfmoeder? 

Met mijn gymlessen verdiende ik wat bij, maar niet veel. We woonden in een flatje en hadden niet veel nodig. We namen veel spullen over van mijn zus, en dat ging allemaal best. Soms vond hij het wel eens lastig als het geld eruit vloog, maar dat kwam vooral door de vaste lasten.

Hebben jullie berekeningen gemaakt? 

We hebben er geen uitgebreide berekeningen op los gelaten. Mijn gymlessen hield ik aan, en verder vonden we geluk belangrijker dan spullen. Hij woonde al in het flatje toen ik, en later onze dochter erbij kwamen. Toen zij anderhalf was kochten we een grotere flat. Daar wonen we nu nog steeds. Onze andere twee dochters zijn daar geboren.

Het was een kwestie van keuzes maken: geen duur/groot huis, geen dure kleding en/of etentjes, maar gewoon gelukkig zijn met elkaar, en tijd en aandacht hebben. 

Ik heb wel wat dingetjes vanuit huis gedaan. Bijvoorbeeld oppassen, en een dagdeel bij een bloemenkraam geholpen zodat we in de vakantie wat te besteden hadden. Maar verder had ik het te druk met mezelf en de kinderen.

Tijdens de zwangerschap van de jongste kreeg ik last van een angststoornis, en zat ik dus niet zo lekker in mijn vel. Toen was ik blij dat ik geen verplichtingen buitenshuis had.

Wat vind je er van dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

Tja, ik begrijp niet zo goed waarom je persé financieel onafhankelijk moet zijn. We zijn als gezin gelukkig met elkaar en zijn niet van plan om te scheiden. We hebben het goed, en wat van hem is, is van mij. Eigenlijk ben ik er trots op dat het zo goed is gegaan al die jaren met drie kinderen.

We hebben het geluk dat we gezegend zijn met een goede gezondheid. En we geloven, en hebben ervaren, dat er voor je gezorgd wordt als het even iets minder gaat. En als ik zo om me heen kijk, bouw je tegenwoordig weinig pensioen op dus ja…

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces? 

De jongste gaat nu naar groep 5, de hormonen lijken mijn lijf eindelijk verlaten te hebben, en ik heb eindelijk het idee dat ik tijd over heb, dus ja. Ik zou wel weer willen werken. Maar het liefst tijdens schooltijd. In verband met de verschillende diensten van mijn man vind ik lange werkdagen, en daarna nog de dingen thuis, heel pittig.

Financiën zijn ook een reden. De oudste zit op het middelbaar onderwijs, en de middelste gaat volgend jaar. Ze sporten, de interesses van het hele gezin worden breder, dus er komen steeds meer kosten bij.

Daarnaast wil ik ook graag weer meer mezelf zijn, naast mijn rol als moeder. Ik wil mijn wereldje groter maken, en voor anderen wat betekenen. Hoewel ik dit ook al doe met vrijwilligerswerk.

Zodra ik iets tegenkom wat me ligt, wil ik daarmee aan de slag.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Zorgen dat het allemaal reilt en zeilt. Ik kan gek worden van alle vragen waar de kinderen mee komen. En als ik het overzicht kwijt raak, wordt ik gestresst en gespannen. Ik ben een beetje een controlfreak en een perfectionist. Dus als ik tijdens hun afwezigheid de boel op orde kan brengen en wat tijd voor mezelf heb, geeft me dat rust.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Dat je het in je eigen tempo kunt doen. Mijn psycholoog zei ooit: 'Wat vandaag niet lukt, kan morgen ook wel.’ Ik heb inmiddels weliswaar bezigheden búitenshuis, maar ik hoef me niet druk te maken over deadlines, en eisen van een werkgever. De kinderen kunnen spelen en afspraken maken bij vriendinnetjes. En in vakanties kunnen ze gewoon thuis zijn.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Een gewone schoolweek begint met om kwart over 7 opstaan. Dan drinkt ik nog even thee met de oudste voordat zij om half 8 de deur uit gaat. Dan aankleden, en de andere twee naar school brengen, soms met de fiets, maar meestal met de auto. Ze zitten op een streekschool op ongeveer 5 km afstand van ons huis.

Dan bestaat de dag uit huis opruimen, boodschappen, op school pleinwacht lopen, vrijwilligerswerk, peutergym geven of een vast bezoekje aan iemand en om 3 uur weer bij school staan.

Twee avonden in de week moet een dochter naar catechisatie of vereniging van de kerk, en de andere dochter sport op dezelfde tijd. Dus meestal rijd ik dan heen en weer. Ligt eraan welke dienst mijn man heeft. Komend seizoen gaan ze meer zelf fietsen. Maar dan gaat de jongste weer op een andere tijd sporten.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie? 

Ik vind het lastig. Zeker met zoveel werkeloosheid, zouden ze de moeders niet zo moeten opdringen. Ik weet ook niet precies waarom sommige vrouwen zich zo willen bewijzen. Ik vind het prima als je je er goed bij voelt om veel te werken, maar ik vind wel dat het voor ieder een persoonlijke keuze moet zijn. Ik vond het moederschap met kleine kinderen al een ‘baan’ op zich.

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Bij ons op school zijn meer thuisblijfmoeders, hoewel het er steeds minder worden. Via kerk en school en de gym heb ik genoeg sociale contacten.

Hoe 'laad' je jezelf weer op? 

Als de kinderen in bed liggen en mijn man aan het werk is, geniet ik van de stilte in huis. Ik lees graag, en internet is ook leuk. Daarnaast vind ik het fijn om met vriendinnen af te spreken. Wat ik echt nodig heb is op tijd naar bed gaan. Zonder acht uur slaap ben ik de helft minder waard. Daarom waren de eerste jaren waarschijnlijk ook zo zwaar.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Ik kan dat argument wel begrijpen. Dat is ook wel wat ik ervaar nu de kinderen groter en zelfstandiger worden. Bij de zwangerschap van de jongste werd ik 30, en zat ik niet lekker in mijn vel. De vraag: ‘Wie ben ik, behalve moeder?’ kwam regelmatig naar boven.

En de maatschappij verandert zo snel dat het lastig is er weer tussen te komen. Ik vind het moeilijk om mezelf niet te vergelijken met al die werkende moeders bij wie het wel allemaal makkelijk lijkt te gaan. Je ervaart druk, door hoge hypotheken, en uitspraken via de media.

Maar de laatste jaren heb ik ervaren dat je jezelf ook kan ontwikkelen door andere dingen. De school heeft hulpouders nodig, een oude tante vind bezoek fijn... Op vrijwillige basis kan je heel veel leren en betekenen. Maar je moet er de ruimte en energie voor hebben om je er voor open te stellen.

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen? 

Ik blog echt al jaren, maar heb al twee keer een blog verwijderd. Ik ben een open persoon, praat graag en deel waar ik blij van wordt. Ik vond het op een bepaald moment moeilijk om persoonlijke dingen te schrijven omdat veel bekenden mijn blog lazen. En ik had periodes waarin ik me afvroeg of het eigenlijk wel interessant was wat ik schreef. Daarom verwijderde ik ze na een tijdje weer.

Maar omdat ik het toch niet laten kan ben ik weer begonnen. Dit keer heb ik bekenden niet verteld over mijn blog. Ik wil graag de mooie momenten laten overheersen en ‘open minded’ blijven als het even wat minder makkelijk lijkt te gaan. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn; ik wil voorkomen dat het vanzelfsprekend word.

Hoe zie je de toekomst? 

Ik hoop dat we allemaal gezond mogen blijven, dat we niet alleen aan onszelf denken maar ook voor anderen iets kunnen betekenen. Ik droom van een mooi huisje in het groen, maar heb er niet alles voor over. Want een geestelijk rijk leven vind ik belangrijker dan een materialistisch, rijk leven.

Bij ons in huis hangt een tekstbord:

'Happiness is not having the best of everything you want, it is making the best of everything you’ve got.’ 

Ik vind het belangrijk dat ook de kinderen dat leren.

Benieuwd naar Tineke's blog?

Dat vind je op Dankbaarheid op 1.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner