Thuisblijfmoeder Laura Collin
Van jongs af aan droomde Laura Collin er van 'zo'n moeder' te worden.
Zo'n moeder die thuis met thee en koekjes op de kinderen zit te wachten. Helaas bleek het financieel niet haalbaar. En dus zou ze 32 uur per week blijven werken.
Maar zes weken voor haar bevalling hoorde Laura dat haar contract niet werd verlengd. Zo werd ze alsnog Thuisblijfmoeder.
Laura (32) is getrouwd met Dave. Samen zijn ze de ouders van zoon Damiën ( 8 jaar ) en dochter Daelyn ( 5 jaar )
Dit is haar verhaal
Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen?
Het was iets wat ik altijd al wilde. Mijn man deelde dezelfde droom: hij werken en ik thuis.
Helaas bleek het financieel niet haalbaar dat ik mijn baan opzegde. Daarom besloot ik 32 uur te blijven werken. Maar een week of 6 voor de bevalling besloot mijn toenmalige baas mijn contract niet te verlengen. Daardoor kwam ik onverwacht toch thuis te zitten. Daar heb ik het wel moeilijk mee gehad. In één klap was ik mijn dagbesteding, sociale contacten en financiële zekerheid kwijt.
Toen later bleek dat ons zoontje ziek was, en we veel naar het ziekenhuis moesten was ik ook wel opgelucht. Ik hoefde niks te regelen voor een vrije dag. Als het ziekenhuis belde of ik morgenvroeg kon komen, dan kon dat. Zonder gezeur of geregel.
Combinatie baan-gezin leidde tot burn-out
Mijn voornemen was: 'Als de kinderen fulltime naar school gaan, ga ik een uurtje of 20 werken.' Een jaar geleden kreeg ik de kans om te gaan werken bij een bedrijf. Dat kon alleen fulltime. Omdat mijn man thuis in de Ziektewet zat beslotenwe dat ik de baan zou aannemen. Maar al snel ging het mis.
Fulltime werken, het huishouden en de zorg voor een chronisch ziek kind en een chronisch zieke man lukte me niet. Ik kreeg een burnout. In eerste instantie zag ik dat als falen. Later begreep ik dat ik moest doen wat ik graag wilde en dan kwam de rest vanzelf wel goed. Ik wilde thuis zijn, bij mijn kinderen. Dat heb ik gedaan. Maar ik wilde ook iets voor mezelf doen. En dat werden mijn blogs.
Heb je advies gevraagd?
Ja, aan verschillende mensen. Maar het kwam erop neer dat ik moest doen wat ik vond dat goed was. Ik miste mijn kinderen, mijn kinderen misten mij en ik voelde mij het fijnste als ik thuis was. Dus dat werd het.
Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef?
Goed. Aan de ene kant begrepen ze dat het beter was. Aan de andere kant vonden ze dat ik beter kon gaan werken vanwege het financiële plaatje.
Wat vond je partner van de constructie: kostwinner - thuisblijfmoeder?
Manlief is na een ongeval thuis komen te zitten en zit nu al zeven jaar thuis. Hij heeft vele therapieën en reïntegratietrajecten achter de rug. Maar hij is nog steeds niet aan het werk. En dat vindt hij heel erg. We hebben het slechts een jaartje meegemaakt dat hij de kostwinner was en ik de thuisblijfmoeder. Daar voelden we ons toen allebei goed bij.
Probeer je vanuit huis geld te verdienen?
Ik heb sinds april een eigen bedrijfje waarmee ik sieraden en accessoires verkoop. En in de wintermaanden maak ik o.a. vogelvoedertaarten. Dat is een beetje op een zijspoor gekomen vanwege een zware operatie bij mijn zoon afgelopen augustus.
Daarnaast heb ik mijn blog lauracollin.nl. Ik heb al enkele aanbiedingen voor advertenties gekregen. Maar die vond ik niet passen bij mijn blog. Dus die heb ik afgewezen. Mijn blog is bovenal mijn uitlaatklep. Als ik er iets mee kan verdienen is dat mooi meegenomen.
Verder ben ik per 1 januari dit jaar samen met mijn broer een webshop Moderndeco.nl begonnen. Daar hoort ook een blog bij. Daar hoop ik wel een inkomen mee te krijgen. Financieel onafhankelijk ben niet. Daarvoor ben ik nog te kort bezig.
Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces?
Niet buitenshuis, maar ik hoop wel dat de webshop in 2015 voor wat inkomsten gaat zorgen. Met de vogelvoedertaarten heb ik al wat inkomsten. Maar dat is echt een seizoensproduct.
Buitenshuis werken heb ik dus geprobeerd. Maar dat werkt voor ons gewoon niet. Ik ben de manager hier in huis. Ik zorg ervoor dat de kinderen op therapieën, ziekenhuisbezoeken, zwemlessen en bij vriendjes terecht komen. Ik kook elke avond, ik doe het huishouden en sta naast mijn man in zijn gevecht met depressies. Daarnaast heb ik nog de blog en webshop. Druk genoeg, en een baan past daar niet meer in.
Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder?
Elke avond weer iets nieuws verzinnen voor het avondeten! Dat vind ik echt zo enorm lastig! Verder vind ik het moeilijk om mijn kinderen op de juiste manier te begeleiden. Mijn zoon heeft heel veel moeite om zijn handicap te accepteren. Daar kan ik hem niet mee helpen, en dat vind ik echt lastig. Ik heb een dagtaak aan de zoektocht naar goede begeleiding.
Ook mijn dochter heeft extra begeleiding nodig omdat ze SI heeft. Daar een weg in vinden kost me moeite. Ik heb twee kinderen die allebei op een compleet andere manier behandeld en benaderd moeten worden.
Wat is het leukst aan fulltime moederen?
Ik kan doen wat ik wil. Nou, ja...ongeveer dan. Als het buiten regent dan ga ik naast de kinderen op de bank hangen. Dan kijken we samen een Disneyfim met een bak chips op schoot. Ik hoef niet per sé na mijn werk boodschappen te doen of te poetsen in de avonduren of het weekend. Dat doe ik als de kinderen op school zijn.
Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder?
Elke week is anders. Mijn man brengt meestal de kinderen naar school. In dat halfuur hou ik me bezig met social media en mijn blogs. Deze week moet ik twee keer met zoonlief naar het ziekenhuis en een keer naar de fysiotherapie. Daarnaast heeft dochterlief zwemles en zoonlief muziekles. Ook zijn we bezig met communievoorbereiding en heb ik wekelijks afspraken met instanties.
Tussendoor beantwoord ik wat mail, schrijf een blog, ren met de stofzuiger door het huis, beantwoord de nodige telefoontjes en help ik op school met verschillende dingen. In de avonduren, als de kinderen op bed liggen hou ik me bezig met de webshop en ook weer met mijn blogs. Ik vlieg van links naar rechts en ben eigenlijk de hele dag bezig.
Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?
Ik vind dat de overheid te weinig kijkt naar de gezinssituatie. Ik heb een chronisch zieke zoon en een chronisch zieke man. Mijn dagen bestaan uit ziekenhuisbezoeken, therapeuten bezoeken, gesprekken met instanties, scholen, revalidatiecentra en ga zo maar door. Alleen dat al is omgerekend een halve werkweek. Ik heb geprobeerd daar nog 40 uur bij te werken, maar het is niet gelukt.
Met de dingen die ik nu doe kan ik alles beter verdelen. Dat ene half uurtje tussen twee afspraken in is voor mij net voldoende om de mail te beantwoorden. Als de kinderen overblijven kan ik lunchen terwijl ik een blog tik. En het mooie is dat heel veel instanties me begrijpen en zeggen dat ik in mijn situatie niet buiten de deur kan werken. Maar dan nog bekijken ze niet het gezin. Alleen mij. Ik ben gezond, dus officieel gezien kan ik buiten de deur werken, waardoor ik bijvoorbeeld geen recht heb op bepaalde ondersteuning. Dat werkt heel frustrerend.
Hoe voorzie je in sociale contacten?
Ik heb vrienden die in diensten werken en dus overdag vaak thuis zijn. Ook heb ik een vriendin die thuisblijfmoeder is, en een andere vriendin die elke woensdag thuis is. Ik heb door mijn drukke leven vaak de tijd niet eens om af te spreken.
Hoe 'laad' je jezelf weer op?
Dat ben ik nu aan het uitzoeken. Wat is mijn ding, waar krijg ik energie van? Ik sport niet en heb te weinig geld om elke maand lekker uit eten te gaan met vrienden.
Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder?
Ik denk dat ik als thuisblijfmoeder meer geleerd heb dan in de periode dat ik nog werkte.
- Doordat ik in de medische molen terecht ben gekomen kan ik je alles vertellen over de aandoeningen van mijn zoon en mijn man.
- Ik ben creatiever geworden omdat ik moet roeien met de riemen die ik heb.
- Ik kan goochelen met geld omdat we elke maand op de financiën moeten letten.
- Ik heb geleerd dat ik moet luisteren naar mijn hart en ik heb doelen die ik wil bereiken.
- En als ik iets wil, dan zal me dat lukken ook. Ik heb een vechtersmentaliteit gekregen.
Dat zijn allemaal dingen die ik nooit ontwikkeld zou hebben als ik in de horeca was blijven hangen.
Waarom begon je een blog?
Ik begon met bloggen in februari 2014. De gezondheid van mijn zoontje ging achteruit. En we hebben een grote familie die verspreid woont. Ik had geen zin en tijd om iedereen te gaan bellen of mailen. Bovendien wilde ik niet dat verhalen verkeerd verteld werden aan kennissen e.d. Om iedereen op de hoogte te houden van onderzoeken en ziekenhuisbezoeken begon ik de blog. In augustus werd hij geopereerd, en daarmee kreeg ik ineens vele lezers. Ik ging in een half jaar tijd van 0 naar 1400 unieke bezoekers per maand. En dat terwijl ik maar 4 of 5 blogjes maandelijks online zette.
In oktober besloot ik dat ik door wilde gaan met schrijven. Want ik vond het toch wel fijn om mijn ei kwijt te kunnen. Ik ben toen overgestapt naar wordpress en toen kon ik ook google analytics en bloglovin erop zetten.
De oude blogs heb ik overgezet en ik heb mijn oude website laten vallen. Op mijn nieuwe website trok ik in december ook al 1100 unieke bezoekers. Daar ben ik niet ontevreden over.
Hoe zie je de toekomst?
Voor mijn man
Dat vind ik vaak moeilijk. Ik hoop dat mijn man ooit nog een baan vindt. Dat is voor hemzelf, en voor zijn zelfvertrouwen, erg belangrijk. Hij is pas 32, dus nog veel te jong om thuis te zitten. Zijn droom is dan ook gewoon een betaalde baan hebben. Al is het maar 20 uurtjes.
Voor mijn kinderen
Voor mijn zoon hoop ik dat hij zijn handicap een plekje kan geven. Mijn dochter fladdert lekker onbezorgd door het leven, maar door haar SI voelt ze zich volgens mij wel vaak onbegrepen. Ik hoop dat ze terecht komt op de plek die bij haar past en waar mensen haar accepteren.
Voor mezelf
Voor mezelf hoop ik dat ik kan blijven schrijven, en mijn dromen en doelen die ik op mijn Day zero Project heb geplaatst mag laten uitkomen. Ook hoop ik iets te gaan verdienen met de blog en/of webshop zodat de druk een beetje van de ketel is op financieel gebied. Ook heb ik nog een website die momenteel stil ligt en die hoop ik in 2015 nieuw leven in te blazen omdat het een project is waar ik al maanden mee bezig ben en waar ik heel veel zin in heb.
Het moet allemaal even vorm krijgen en we moeten hier thuis een aantal dingen op de rit krijgen in de zin van tijdsindeling.
Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!
Enter your email address:
Delivered by FeedBurner
Ontdek meer van Het Moederfront
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Respect! Ik weet ook uit ervaring dat je het allemaal wel mooi kunt plannen maar dat de gezondheid van jezelf en van je gezin de boel heel anders kan laten lopen.
Sterkte en heel veel beterschap.
Respect. Erg onder de indruk van haar verhaal.
Respect. Erg onder de indruk van haar verhaal.
Bedankt voor jullie lieve reacties. 🙂
Bedankt voor jullie lieve reacties. 🙂
Wow wat een sterke vrouw
Wow wat een sterke vrouw
een prachtig interview Laura...
heb diep respect voor jou en je hele gezin
dikke knuffels
Kitty
een prachtig interview Laura...
heb diep respect voor jou en je hele gezin
dikke knuffels
Kitty