Reacties

Hoe praat je met kinderen over de dood? — 6 reacties

  1. Een moeilijk gespreksonderwerp is dit, vooral omdat het voor veel kinderen, die nog nooit van dichtbij geconfronteerd zijn geweest met de dood, heel abstract is. En ook voor veel volwassenen is 'de dood' een uiterst moeilijk te bevatten begrip.
    Het is natuurlijk wel een heel relevant onderwerp, want de dood hoort onlosmakelijk bij het leven. Maar juist omdat het een zo moeilijk te bevatten begrip is, is het misschien relevanter om niet op het begrip zelf te focussen, maar op de rouwverwerking. M.a.w. Ik vind de vraag hoe je met de dood omgaat relevanter dan de vraag wat de dood is.

  2. Een moeilijk gespreksonderwerp is dit, vooral omdat het voor veel kinderen, die nog nooit van dichtbij geconfronteerd zijn geweest met de dood, heel abstract is. En ook voor veel volwassenen is 'de dood' een uiterst moeilijk te bevatten begrip.
    Het is natuurlijk wel een heel relevant onderwerp, want de dood hoort onlosmakelijk bij het leven. Maar juist omdat het een zo moeilijk te bevatten begrip is, is het misschien relevanter om niet op het begrip zelf te focussen, maar op de rouwverwerking. M.a.w. Ik vind de vraag hoe je met de dood omgaat relevanter dan de vraag wat de dood is.

  3. Op mijn vijfde stierf mijn bijna 2-jarige zusje en ik weet daar nog heel veel van. Ik mocht fresia's leggen op haar jurkje toen ze in het kistje lag en vond het helemaal niet eng. Misschien kwam dat omdat ik dit zusje nooit anders gekend heb dan zwaar ziek en in bed liggend. Op de dag van de begrafenis bleef ik thuis bij een oppas, maar nadien gingen mijn ouders en ik vaak naar de begraafplaats. Ik vond het daar wel apart, herinner ik me. Het hoorde er gewoon bij, 't werd niet verzwegen maar kreeg ook geen overdreven aandacht. Wellicht had dit ermee te maken dat dit zusje zwaar gehandicapt geboren was en haar overlijden voor haar en voor ons misschien wel het beste was. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ze er vrede mee hadden. Ik kan me hierin helemaal vinden.
    Zo'n twee maal per jaar neem ik nog altijd een kijkje bij het grafje, zet er een nieuw plantje neer. Als er een graf(je) is, moet je er ook voor zorgen en m'n ouders leven niet meer, dus doe ik het maar.
    (De as van m'n vader en moeder is trouwens (illegaal) uitgestrooid naast dit grafje. Gelukkig regende het die dag, trok het gelijk de grond in.)

    Op m'n tiende stierf mijn oma en nadat ik haar in die grote kist met al dat koude witte nepsatijn heb zien liggen, heb ik een tijd van haar gedroomd. Dat ze bij ons op zolder zwierf....... beetje eng!

    Er werd bij ons thuis niet verdoezeld wat er aan de hand was, m'n zusje werd bijvoorbeeld geen sterretje, zoals je tegenwoordig veel hoort.
    In de familie werd wel over een hemel gesproken en ergens vond ik dat als kind wel een geruststellend idee, dat al die overleden mensen nog kunnen zien wat er 'beneden' gebeurt. Ik geloofde het tegen beter weten in.

    Mijn zoon heb ik nooit weggehouden bij 'de dood'. Hij was negen toen zijn ene oma stierf en heeft haar in de kist gezien en is ook mee geweest naar de begrafenis. Vanaf een jaar of zes, zeven zou ik dit zeker doen, al staat het ene kind wat zekerder in de schoenen dan het andere, daarvan ben ik me wel bewust. Toch moet je niet denken dat kinderen altijd tere zieltjes hebben, ze zijn weerbaarder dan je denkt, zolang je ze maar niet voorliegt.

    Goed onderwerp om te bespreken, trouwens. Heel veel mensen zijn veel te bang voor alles wat met de dood te maken heeft.

  4. Op mijn vijfde stierf mijn bijna 2-jarige zusje en ik weet daar nog heel veel van. Ik mocht fresia's leggen op haar jurkje toen ze in het kistje lag en vond het helemaal niet eng. Misschien kwam dat omdat ik dit zusje nooit anders gekend heb dan zwaar ziek en in bed liggend. Op de dag van de begrafenis bleef ik thuis bij een oppas, maar nadien gingen mijn ouders en ik vaak naar de begraafplaats. Ik vond het daar wel apart, herinner ik me. Het hoorde er gewoon bij, 't werd niet verzwegen maar kreeg ook geen overdreven aandacht. Wellicht had dit ermee te maken dat dit zusje zwaar gehandicapt geboren was en haar overlijden voor haar en voor ons misschien wel het beste was. Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ze er vrede mee hadden. Ik kan me hierin helemaal vinden.
    Zo'n twee maal per jaar neem ik nog altijd een kijkje bij het grafje, zet er een nieuw plantje neer. Als er een graf(je) is, moet je er ook voor zorgen en m'n ouders leven niet meer, dus doe ik het maar.
    (De as van m'n vader en moeder is trouwens (illegaal) uitgestrooid naast dit grafje. Gelukkig regende het die dag, trok het gelijk de grond in.)

    Op m'n tiende stierf mijn oma en nadat ik haar in die grote kist met al dat koude witte nepsatijn heb zien liggen, heb ik een tijd van haar gedroomd. Dat ze bij ons op zolder zwierf....... beetje eng!

    Er werd bij ons thuis niet verdoezeld wat er aan de hand was, m'n zusje werd bijvoorbeeld geen sterretje, zoals je tegenwoordig veel hoort.
    In de familie werd wel over een hemel gesproken en ergens vond ik dat als kind wel een geruststellend idee, dat al die overleden mensen nog kunnen zien wat er 'beneden' gebeurt. Ik geloofde het tegen beter weten in.

    Mijn zoon heb ik nooit weggehouden bij 'de dood'. Hij was negen toen zijn ene oma stierf en heeft haar in de kist gezien en is ook mee geweest naar de begrafenis. Vanaf een jaar of zes, zeven zou ik dit zeker doen, al staat het ene kind wat zekerder in de schoenen dan het andere, daarvan ben ik me wel bewust. Toch moet je niet denken dat kinderen altijd tere zieltjes hebben, ze zijn weerbaarder dan je denkt, zolang je ze maar niet voorliegt.

    Goed onderwerp om te bespreken, trouwens. Heel veel mensen zijn veel te bang voor alles wat met de dood te maken heeft.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>