Merel werkte lange tijd bij ING. Maar toen de oudste van haar drie dochters werd geboren, koos ze voor een studie Geschiedenis.

Hoewel ze daar in het dagelijks leven niets meer mee doet, ervaart ze die studie toch als een verrijking van haar leven.

Naar haar studie geschiedenis werkte Merel een jaar lang buitenshuis, waarna ze in verwachting raakte van haar tweede dochter.

Sinds haar zwangerschapsverlof is ze thuisblijfmoeder.

Dit is haar verhaal!

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen?


Het overkwam me: ik had een tijdelijke functie als receptioniste. Kort na mijn derde contractverlenging ontdekte ik dat ik zwanger was. Mijn contract zou sowieso niet worden verlengd, maar opnieuw solliciteren zat er niet in. Ik was dan ook heel dankbaar en blij dat je ondanks werkloosheid toch een zwangerschapsuitkering krijgt van het UWV.

Na deze periode moest ik toch weer aan de bak. Hier en daar had ik wat sollicitatiegesprekken en ik stuurde verschillende brieven, maar zonder resultaat. En toen bleek ik opnieuw zwanger. Ik besloot de kans te grijpen en freelancer te worden. Hoewel ik werkelijk geen idee had hoe, kwamen er een aantal opdrachten op mijn pad en uiteindelijk kreeg ik wat vaste opdrachtgevers.

Na de bevalling solliciteerde ik een paar keer tevergeefs, en uiteindelijk groeide dit uit tot fulltime moederschap.

Heb je advies gevraagd?


Niet direct. Vooral omdat we in deze situatie groeiden en daarbij ons eigen wiel een beetje hebben uitgevonden.

In het begin vroegen mensen regelmatig: ‘Hoe gaat het met solliciteren?’  Maar inmiddels weten de meesten het wel. Sommigen hebben bewondering en zeggen: ‘Ik zou het niet kunnen.’  Anderen zouden dolgraag in mijn positie zijn. In elk geval is iedereen tot nu toe gelukkig positief.

Wat vind je partner ervan? 

Eerlijk gezegd is hij altijd degene geweest die zei:

‘Ik heb liever dat je een baan vindt die je gelukkig maakt. Liever langer wachten dan te snel genoegen nemen.’ 

En daar ben ik heel blij mee. Uiteindelijk is hij toch de kostwinner en dat brengt een bepaalde druk met zich mee. Bovendien moet je financieel creatief zijn, en zuiniger leven dan als tweeverdieners gezin. Dat moet je kunnen opbrengen.

Hij heeft geen moeite met de constructie thuisblijfmoeder-kostwinner. We weten van elkaar dat als ik meer zou verdienen, hij thuis zou kunnen zijn met de kinderen. Dus ook in die zin voelen we ons nog steeds gelijkwaardig aan elkaar.

En zoals hij het regelmatig verwoordt:

‘We hebben allebei een baan, alleen is die van mij betaald.’ 

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt?


Ja dat wel. Hij heeft elke week een dag ouderschapsverlof, en weet inmiddels als geen ander dat je met twee hele kleintjes niet overal aan toekomt. Na het werk kookt één van ons, waarna de ander de boel opruimt. Samen brengen we de kinderen naar bed, waarbij we elke avond afwisselen.

Doordeweeks neem ik grotendeels de zorg op me. Hij gaat in het weekend regelmatig met ze wandelen of fietsen en geniet dan extra van de kinderen.

Hebben jullie berekeningen gemaakt? 

Ja, dat is denk ik sowieso wel de belangrijkste voorwaarde. Ik voelde de druk van het solliciteren, en toen zijn we er eens goed voor gaan zitten. We zagen dat het financieel haalbaar om van 1 inkomen te leven. Alle opbrengsten uit mijn freelance schrijverschap zijn de kers op de taart.

Mijn blog levert weinig verdiensten op, maar ik vind het fijn om zo een portfolio op te bouwen. Je weet nooit waar het je brengt.

Wat vind je er van dat je financieel afhankelijk bent van je partner?


Daar heb ik tot mijn eigen verrassing inmiddels niet veel moeite meer mee. Ik was altijd gewend voor mezelf te zorgen, en heb daarin flinke stappen moeten maken. De zwangerschappen dwongen me daarbij in de goede richting.

Misschien scheelt het dat ik weet dat ik andersom precies hetzelfde zou doen. Als ik ooit meer ga verdienen, zou ik het geen probleem vinden als hij thuisblijft. Het is ons geld. We dragen allebei iets heel waardevols bij aan het gezin. Hij financieel en ik als opvoeder (doordeweeks althans).

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces?


Ja. Ik denk dat het heel prettig is voor de kinderen om een veilige basis te hebben bij hun ouders. Maar ik kan me voorstellen dat de dagen ooit leeg zullen aanvoelen. Zeker als ze op de basisschool zitten.

Dus of ik nu mijn werkzaamheden vanuit huis verder uitbreid of daadwerkelijk voor een baas aan de slag ga, ik kan me niet voorstellen dat ik nooit meer de werkvloer op ga. Ik vind het wel lastig inschatten nog, maar de basisschoolleeftijd lijkt me een moment dat je meer ruimte krijgt om te gaan werken.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder?


Momenteel vind ik het lastig dat de jongste twee andere ‘interesses’ hebben. De jongste is net een jaar en vindt het vooral leuk om constant op de salontafel te klimmen, de televisie aan te raken en in de vensterbank te hangen.

Met de middelste kan ik iets meer. Soms bakken we taart of gaan we schilderen. Regelmatig kleurt ze en we bouwen met Duplo. Ik hoop dat de jongste daar ook snel veel plezier uit weet te halen en tot die tijd probeer ik toch spelletjes te bedenken die ook leuk zijn voor haar. Zoals kiekeboe, bal over rollen en liedjes zingen.

Wat is het leukst aan fulltime moederen?


De luxe dat je heel veel tijd kunt doorbrengen met je kind. Persoonlijk denk ik echt dat kinderen erbij gebaat zijn om op te groeien in een veilige omgeving. En begrijp me niet verkeerd, dat kan evengoed een oma, opvang of gastouder zijn.

Maar ik beschouw het echt als heel waardevol dat ik dit zelf kan bieden aan onze meisjes. En ik hoop dat ze daar later heel blij op terugkijken, net als ik het prettig vond dat mijn moeder altijd thuis was. 

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder?


We hebben een rooster in de kamer hangen. Van ontbijt tot bedtijd staat alles opgeschreven, en elke stap kun je een handje (op knijper) verplaatsen. Een beetje zoals op een kinderdagverblijf. Ik kwam op het idee doordat ik graag duidelijkheid wilde scheppen voor de jongste twee.

• Daardoor ziet elke dag er een beetje uit als volgt:


• Opstaan, opfrissen en aankleden, ontbijt

• Oudste naar school brengen
• 
Buiten wandelen of fietsen (bijvoorbeeld langs de schapen, eendjes brood geven of boodschappen doen)

• Fruit eten

• Binnen spelen, soms televisie kijken
• 
Middageten

• Bedtijd

• Rijstwafel, soepstengel of koek met sap

• Binnen spelen of in de tuin (afhankelijk van het weer)

• Avondeten

• Bad- en bedritueel 

Ik merk dat ze die regelmaat heel prettig vinden en ikzelf ook. Er is genoeg ruimte om spontaan langs een vriendin te gaan of naar de indoor speeltuin, buiten de slaapjes om natuurlijk (die blijven heilig!).

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?


Ik vraag me af wie erbij gebaat is dat ouders al zo snel na de geboorte weer aan de slag moeten. Met de nadruk op moeten. Sommige vrouwen werken het liefst fulltime en dat is hun goed recht. Maar ik ken genoeg moeders die zich gedwongen voelen buitenshuis te werken vanwege het geld en niet omdat ze het leuk vinden.

Feit blijft dat vrouwen nog altijd financieel worden afgerekend op zwangerschappen en kinderen. Van hen wordt verwacht dat ze thuisblijven bij ziekte, ze lopen soms promotie mis en verdienen minder.

Ik ben voorstander van een gelijkwaardig model, waarbij beide ouders de mogelijkheid hebben langere tijd met hun kindje door te brengen, zoals in Scandinavische landen het geval is. 
Los daarvan zijn veel functies tegenwoordig fulltime.

Persoonlijk denk ik dat het onverstandig is ouders te stimuleren beiden fulltime te gaan werken. 

Hoewel dat ook weer persoonlijk is misschien. Ik zou zelf niet willen dat de kinderen grotendeels door een kinderdagverblijf of opa/oma worden opgevoed.

Hoe voorzie je in sociale contacten?


Dit vind ik een lastige. Als thuisblijfmoeder ben je inderdaad vrij alleen. Je dagen draaien om de kinderen. Afspreken met anderen, zoals in mijn moeders tijd vaak gebruikelijk was, is niet altijd mogelijk.

Persoonlijk vind ik het niet zo erg. Ik kan gemakkelijk alleen zijn, maar dat leidt er wel toe dat ik tegenwoordig gemakkelijk amicale gesprekken heb met vreemden. Zo kan ik het goed vinden met personeel uit onze supermarkt en bepaalde mensen die ik regelmatig tegenkom.

Met vriendinnen praat ik regelmatig bij via WhatsApp. Sommigen zijn doordeweeks wel vrij en daarmee spreek ik af zodra we allebei kunnen. Al dan niet in gezelschap van de kinderen.

Hoe ‘laad’ je jezelf weer op? 

Ik schrijf, en kan daar enorm van genieten. Dus mijn blog is mijn ontspanning. Verder lees ik graag en kijk ik tv. Vaak realityseries; even verstand op nul.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder?


Ik ben niet het type stil te blijven zitten. Daarom pakte ik al tijdens de zwangerschap van onze middelste een cursus Korte Verhalen Schrijven op en later deed ik daar Copywriting bij. Die laatste heb ik inmiddels afgerond. De eerste staat op een laag pitje, hoewel ik het erg leuk vindt om te doen.

Verder werk ik natuurlijk als freelancer, vaak op de dag dat mijn vriend thuis is. En ik heb mijn blog. Dus ik denk dat ik me naast het moederschap wel voldoende ontwikkel. Ik vind het ook belangrijk naar de kinderen toe: laten zien dat je iets doet waarvan je gelukkig wordt en jezelf niet volledig wegcijferen voor een ander.

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen?


In eerste instantie blogde ik vooral om schrijfervaring op te doen. Als ik hier mijn beroep van zou willen maken, moest ik toch iets zolang de opdrachten niet binnenstroomden.

Langzamerhand ontdekte ik de wereld die achter het bloggen schuil gaat. Je doet contact op met anderen, leert van hen, je lacht samen of leeft mee met de pijn die ze moeten doormaken…

Zo groeide mijn WordPress blog uit tot een blog met een eigen domeinnaam, en begon ik het steeds serieuzer te nemen. Inmiddels is het mijn vierde ‘kindje’. Bijna alles dat je meemaakt kan inspireren tot een nieuw stuk. Grappig hoe dat werkt! Ik vind het fijn als ik hiermee anderen kan helpen of taboes weet te doorbreken. En al ben ik nog lang niet waar ik zijn wil, we gaan vooruit!

Hoe zie je de toekomst?


Ik hoop met schrijven een volwaardig inkomen te gaan genereren. Op die manier doe ik wat ik het liefst doe, en kan ik alsnog tijd met de kinderen doorbrengen. Het lijkt me ook gezellig als Ro daardoor zijn ouderschapsverlof over een paar jaar kan omzetten in een parttime functie. Wie weet…

Kinderen opvoeden is een belangrijke taak

Wat me soms dwars zit, zijn de nare opmerkingen die andere vrouwen (vaak online) kunnen maken. Vanuit emancipatoir oogpunt menen ze dat vrouwen met hun goede opleiding het leven vergooien door thuis te zitten.

Ik vind het jammer dat thuisblijfmoeders daarmee worden ondergewaardeerd. 

Want kinderen opvoeden is evengoed een belangrijke taak en de enige onbetaalde baan waarvoor je 24/7 bereikbaar moet zijn. Ik spendeer met liefde deze tijd aan onze kinderen, omdat je deze momenten nooit meer terugkrijgt. De eerste stapjes, woordjes… Je bent er allemaal bij, wat in mijn ogen onbetaalbaar is. En dat maakt mij niet automatisch een ambitieloze, afhankelijke vrouw.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner