Thuisblijfmoeder Carla: zoektocht naar de juiste balans

Een grote stap die dubbele gevoelens teweegbracht. Akelig om te moeten emigreren en de familie achter te laten terwijl mijn vader net gestorven was. Mijn gezellige baan opzeggen... Maar afwachten wat de consequenties zouden zijn voor onze oudste, die tenslotte een serieus probleem in zijn taal en spraak ontwikkeling had.

Maar ook: een kans om uit de financiële sores te komen, een nieuw wending aan ons leven te geven en een spannend avontuur.

Vijf jaar in de East Midlands van Engeland

Uiteindelijk hebben we bijna vijf jaar in de East Midlands van Engeland gewoond. Van al mijn goede voornemens om op termijn werk te zoeken en een nieuw sociaal netwerk te verwerven, kwam weinig terecht.

Ik had er niet op gerekend dat ons leven in Engeland zo totaal verschillend zou zijn van het leven dat we tot dan toe hadden geleid. Daarnaast liep ik er keer op keer tegenaan dat Engelsen ontzettend beleefd en vriendelijk zijn, maar dat ze je nauwelijks in hun leven toelaten.

Ik voelde me behoorlijk eenzaam en had mijn handen vol aan de begeleiding van mijn kinderen, die het er ook moeilijk mee hadden. Mijn man voer er als enige wel blij, en genoot van zijn leuke wetenschappelijke baan en het Engelse bestaan.

Oh, wat was ik jaloers op zijn positie en wat miste ik mijn eigen werk ontzettend. Wat maakte ik me vreselijk kwaad op dat stomme huishouden dat leek op water dragen naar de zee. Ik voelde me met de dag stommer worden. Mijn hersencellen stierven af bij duizenden tegelijk!

Ik ondernam veel om er toch nog wat leuks van te maken, maar liep steeds stuk op de Engelse mentaliteit. Dit ontnam mij de lust om op zoek te gaan naar een werkkring.

Daarbij kwam dat er in onze directe woonomgeving geen werk op mijn niveau te vinden was, en kon ik het niet over mijn hart krijgen om onze kinderen na een veeleisende lange schooldag ook nog eens bij een childminder te plaatsen waar ze zich weer zouden moeten aanpassen aan de Engelse maatstaf waarbij ze zich nou juist niet bepaald prettig voelden.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: na vier jaar werd de vaste aanstelling van mijn man wegbezuinigd, en kon hij op termijn gelukkig een goede en passende baan krijgen bij één van de Nederlandse vestigingen van het bedrijf. Dus na een kleine vijf jaar Engeland keerden we met het hele gezin terug naar ons vaderland. Ondanks alle eenzaamheid ginder, toch weer met gemengde gevoelens.

Van plan leuke parttime baan te zoeken

Opnieuw was ik van plan, om als het gezin eenmaal op de rails stond, op zoek te gaan naar een leuke parttime baan. En weer werd ik verrast door het verschil met het leven dat we in Engeland hadden gehad.

We moesten met zijn allen zo ontzettend wennen aan ons eigen land.

Dus dat 'op de rails krijgen van het gezin' liep bepaald niet van een leien dakje. Weer had ik er mijn handen vol aan. Niet alleen aan de praktische zaken als het regelen van de hele papierwinkel, het zoeken naar de juiste scholen, clubjes voor de kinderen en zoeken naar oplossingen voor onze zoon met zijn taalontwikkelingsprobleem, maar ook aan het opnieuw bepalen van de strategie van de opvoeding van de kinderen. We kwamen hier immers met heel andere problemen en situaties in aanraking, die dus een andere aanpak vereisten.

Man dagelijks 12 uur van huis

Mijn man was heel druk met zijn werk en was (en is nog steeds) dagelijks 12 uur van huis zodat veel van de zorg voor het gezin op mijn schouders rust. Tussen de bedrijven door droomde ik over een nieuwe werkkring waar ik IK kon zijn in plaats van moeder van...

Ik verlangde naar een eigen stukje wereld, los van het gezin. Ik keek uit naar eventuele studies, en solliciteerde zelfs een keer......Vervolgens kreeg ik het Spaans benauwd.

Hoe moet ik werk en moederschap combineren?

Nachtenlang lag ik wakker omdat ik niet zou weten hoe ik werk met moederschap, zoals ik daar invulling aan gaf, zou kunnen combineren. Mijn man probeerde me gerust te stellen en zei dat wanneer ik echt aan het werk wilde we er samen wel uit zouden komen hoe we één en ander zouden gaan organiseren.

Wanneer ik het echt zou willen.....

Tja, en daarmee kwam ik langzaam tot de verbijsterende maar ook rustgevende conclusie dat ik natúúrlijk heel graag een baan zou willen, als ik maar niet alle neveneffecten erbij zou hoeven nemen. Maar omdat die optie in ons geval niet aanwezig is, heb ik voor het moment dus gewoon geen trek in een baan buitenshuis.

Een betaalde baan betekent namelijk niet tegen je jongste kind dat zich niet lekker voelt kunnen zeggen: 'Blijf maar lekker een dagje thuis hoor,' want vorige week moest je ook al vrij nemen omdat je middelste kind ziek was.

Niet naar dat toneelstukje op school kunnen komen kijken omdat je moet werken. Niet uitgebreid kunnen luisteren naar je oudste kind dat een rotdag op school heeft gehad, want je moet nu echt even de was doen. Niet in de zomer drie keer per week om 8.45 uur in een heerlijk rustig openluchtzwembad je 40 baantjes kunnen trekken. Niet zoveel aandacht aan je oude moeder kunnen besteden als eigenlijk nodig is etc. etc.

Dus toen ik een afwijzing kreeg op mijn sollicitatie was ik opgelucht. Ik was eindelijk verlost van mijn drang om een betaalde bezigheid te vinden buiten het thuisblijfmoederbestaan.

Toch verlang ik nog steeds naar een uiteindelijke toekomst met een baan en je kunt je afvragen waarom dat kennelijk toch zo waardevol is of wordt gevonden door mij en vele andere moeders.

De politiek vindt het belangrijk vrouwen meer aan het werk te krijgen (hoewel ik mij afvraag waar dat werk dan te vinden is, en waar we onze jonge kinderen moeten laten en wie al dat vrijwilligerswerk dan oppakt dat thuisblijfmoeders doen).

En in de Libelle roept feministe en hoogleraar sociale wetenschappen Christien Brinkgreve ons toe, en ik citeer:

'Voor kinderen is het beter en normaler als ze een moeder hebben die werkt en dus deelneemt aan het gewone leven. Daar leren kinderen van dat het leven meer is dan vrije tijd en leuke dingen doen....!!'

 

Thuisblijfmoeders niet serieus genomen

 

Kennelijk worden thuisblijfmoeders absoluut niet serieus genomen.Steeds weer wordt het feit dat veel Nederlandse vrouwen de overtuiging hebben dat ze geen kinderen hebben gekregen om ze daarna in een crèche te stoppen maar dat ze zelf voor ze willen zorgen, afgeschilderd als een achterlijk en achterhaald idee waarin we achterlopen op de ons omringende landen.

Kunnen kiezen voor fulltime zorgen is juist waardevol

Terwijl je het ook kunt zien als een waardevolle verworvenheid van de Nederlandse maatschappij: kunnen kiezen voor je gezin en de luxe hebben om van één salaris te kunnen leven. Steeds weer wordt er gewezen naar de landen om ons heen en met name de Scandinavische landen dat het paradijs lijkt voor werkende vrouwen.

Ik zou wel eens willen weten of Scandinavische vrouwen dat zelf ook zo ervaren. Want die goed geregelde kinderopvang is ontstaan uit een economische en financiële noodzaak dat zoveel mogelijk mensen betaald werk doen. Dus is er weinig sprake van een vrijwillige keus voor moeders om wel of niet te werken.

Betaalde baan geeft status

Ik heb zelf aan den lijve ondervonden dat een betaalde baan naast het moederschap mij een bepaalde status gaf. Ik was er trots op dat ik het allemaal deed, en had er werkelijk plezier in om na een paar dagen louter gemoederd te hebben weer naar mijn werk te kunnen en vice versa. Het kostte veel energie maar leverde ook positieve energie op. Maar indertijd waren mijn kinderen nog klein, en was alles prima te regelen. Het was druk, dat wel, maar toch best te doen.

Minder verzorging, maar meer aandacht nodig

Inmiddels zijn onze twee oudste kinderen al heerlijk aan het puberen, hebben minder verzorging maar veel meer aandacht nodig. Ze moeten 's avonds nog opgehaald worden van hun clubjes, de oudste moet veel geholpen worden met huiswerk en lze iggen allemaal veel later in bed zodat mijn man en ik nauwelijks nog een avond voor onszelf overhouden.

Al met al is het een veel en veel drukker bestaan. En als je dan kiest voor aandacht voor je gezin, omdat dat in jouw situatie een juiste keuze lijkt, dan wordt je afgedaan als een domme muts die lekker lui thuis blijft en geen bijdrage levert aan de maatschappij!

Pubers hebben aandacht nodig

Ik ben er direct voor dat kinderopvang beter toegankelijk moet zijn voor elke vrouw die graag wil werken. Dat betekent meer professionele opvang goed geregeld en beter betaalbaar.

Toch blijft het probleem dat wanneer de kinderen eenmaal de basisschool ontgroeid zijn iedereen (zij zelf inbegrepen) hen groot genoeg vindt om na school alleen thuis te komen en een paar uren alleen door te brengen.

Waar we volgens mij uiteindelijk naar toe moeten is dat het acceptabel wordt dat ouders samen zorgen voor hun kinderen. Dat betekent dat moeders maar júíst ook vaders de kans moeten krijgen om parttime te werken zonder dat dit een negatief effect heeft op groei in hun werk en promotiekansen.

Ik maak me nuttig als thuisblijfmoeder thuis en in de maatschappij

Ik zal dat wel niet meer meemaken dus ik wacht rustig af tot ik mijn jongste (nu acht jaar) oud genoeg vind en ga dan eens rondkijken wat mijn mogelijkheden zijn. Intussen maak ik me buiten ons gezin nuttig met de zorg voor anderen en doe klussen op school waar de leerkrachten geen tijd voor hebben.

En dan heb ik ook nog af en toe wel eens tijd om midden op de dag, als iedereen op school of werk zit en het heerlijk stil is thuis, lekker iets voor mij zelf te doen.

Zo'n luie moeder toch.....!