Anne-Margriet (38) is thuisblijfmoeder. Samen met haar man Albert heeft ze drie kinderen: Sebastiaan (bijna 6), Julius (bijna 4) en Josephine (bijna 2).

Anne-Margriet studeerde  Franse Taal en Cultuur in Bedrijf, en Organisatie aan de UU. Via haar bijbaan die ze combineerde met haar afstudeerscriptie kwam ze terecht bij Fortis.

Daar vervulde ze diverse functies, binnen verschillende afdelingen op het hoofdkantoor in Amsterdam.

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Absoluut niet moeilijk!
Al van jongs af aan, wilde ik heel graag moeder worden. Die wens is altijd heel sterk gebleven. Toen het ons gegund bleek, dat wij samen drie gezonde en mooie kindjes mochten krijgen, kwam al vrij snel het gevoel opborrelen, dat ik dit prima en graag fulltime zou willen doen.

Toen er bij de bank, waar ik werkzaam was, een zoveelste reorganisatie voorbij kwam en ik toch niet meer volledig happy was met de functie en omgeving, kwam het besluit in een sneltreinvaart.

Heb je advies gevraagd?
Zo ja, aan wie? 

Dit idee speelde dus al even, en natuurlijk heb ik dit met mijn man veelvuldig besproken. Advies is misschien niet het juiste woord, maar dit was echt iets wat wij samen hebben besloten. Verder advies heb ik niet echt ingewonnen. Mijn moeder wist dat dit één van mijn grootste wensen was. Toen ik het haar vertelde heeft zij dit alleen maar aangemoedigd. Zij was er zelf ook altijd voor mijn broer en mij,en zij kon dus een goed beeld geven van alle voor- en nadelen.

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

Mijn vriendinnen die dichtbij mij staan, waren niet verbaasd, want ze wisten dat ik dit graag wilde. Natuurlijk heb je ook wel gesprekken als ‘Weet je het zeker?’ en ‘Ga je het werken en iets voor jezelf hebben niet missen?’

Hele terechte en eerlijke vragen. Daar hadden we dan leuke gesprekken en soms ook wel discussies over. Maar uiteindelijk was iedereen positief en blij voor mij, dat ik kon gaan doen, waar ik het zo lang over had gehad.

Wat vind je partner ervan?

Mijn man is positief. Het was echt een gezamenlijk besluit. De constructie kostwinner - thuisblijfmoeder vindt hij prima.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt? 

Nee eigenlijk niet. Alleen op het gebied van de onverwachte dingen in de agenda: zieke kindjes etc. Het gepuzzel over wie vrij moest nemen, viel weg, Het werd logisch en vanzelfsprekend dat ik dit nu als eerste zou opvangen. En datzelfde geldt ook voor activiteiten tijdens schooltijden bijvoorbeeld. Al overleggen we dit ook nog veel en stemmen we dit samen af.

Hebben jullie berekeningen gemaakt? 

Nee. Althans, ik heb bij die reorganisatie een goede regeling meegekregen. Daardoor hoefden we weinig tot niks in te leveren over een langere periode. Daarnaast besloten we de kleintjes anderhalve dag minder naar het KDV te laten gaan. Verder viel de begrote post van de BSO weg omdat we dat dan ook niet wilden voor onze oudste.

Inmiddels ben ik bijna anderhalf jaar thuis en ben ik onlangs mijn eigen onderneming, vanuit huis gestart. Heb daarbij al mijn eerste opdrachten binnen, dus verdien ik wat extra.

Wat vind je ervan dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

Dit zal voor vele vrouwen wellicht in strijd zijn met hun definitie en invulling van ‘emancipatie,' maar ik vind dit ok. Ik weet wat ik ervoor doe, en ervoor laat. Bovendien krijgt mijn man nu meer tijd en ruimte om zich op zijn carrière te richten. Daar profiteren we allemaal van.

Thuisblijfmoeder zijn geeft ons gezin zoveel rust. Daardoor ervaar ik die financiële afhankelijkheid niet negatief. Daarnaast heb ik vertrouwen in onze financiële situatie. We doen dit samen.

Tot slot weet ik heel goed wat ik zelf kan en ‘waard’ ben. Dus mocht ik ooit weer aan het werk moeten, dan zal dat best lukken.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces? 

Eerlijk gezegd denk ik niet ik dat ik nog weer het arbeidsproces in ga. Althans niet meer in de traditionele vorm op kantoor bij een bedrijf. Wel ben ik graag bezig, en heb ik ambities om mijzelf te ontwikkelen en te groeien. Daarnaast vind ik collega's, en interactie op een bepaald inhoudelijk niveau voor belangrijk. Dat heb ik echt nodig.

Om die reden, ben ik iets voor mijzelf begonnen. Ik wilde graag op mijn voorwaarden weer iets gaan doen. Dingen waar ik goed in ben, waar ik energie van krijg en die mijn grijze massa ook even op een andere manier bezighouden. Super dat dit tegenwoordig kan toch?  Plaats en tijd onafhankelijk werken, onder mijn voorwaarden. De exacte invulling weet ik nog niet precies. Maar in ieder geval onder schooltijden, zodat ik er wel gewoon ben als straks de twee jongens op school zitten.

Eerder dan gepland heb ik nu al opdrachten, maar die passen precies in de tijd die ik heb en die ik eraan wil en kan besteden. Na de zomervakantie gaan we kijken hoe we daar een mooie en passende invulling aan kunnen geven.

Mijn gezin blijft daarbij altijd op nummer 1, dus de werkzaamheden die ik zal gaan doen zullen om het gezin heen worden ingericht.  Thuisblijfmoeder blijft voor mij, en voor ons gezin dan de basis. Alleen heb ik gave nevenactiviteiten, waar ik toevallig ook geld mee kan verdienen! 😉

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Je staat altijd aan 24/7. De mama-knop kan je niet even op mute zetten zeg maar. Toen ik nog werkte, kon ik vanaf het moment dat ik op de fiets stapte naar de trein even mijn aandacht en energie geven aan mijn andere ‘functie’. De zorgstand stond ca 10u op stil.
Nu thuis met de kleintjes, ben je echt altijd bezig met hen. Zij hebben nog zoveel zorg nodig. Dat verdienen ze ook hoor, maar even schuilen achter je computerscherm ofzo, zit er niet bij.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Dat ik ze de hele dag om mij heen heb. Het is zowel een uitdaging, als het grootste cadeau dat er is. Ik vind het oprecht heerlijk dat ik alles van zo dichtbij kan meemaken. Het cliché ‘Het gaat allemaal zo snel, de tijd vliegt voorbij voor je het weet zijn ze groot/ groter,'  is zo waar.

Dat ik heel bewust elke fase van ze meemaak en er zelfs een beetje boel invloed op uit kan oefenen, vind ik onbetaalbaar. 

Ook vind ik het fijn om te zien, dat ik ze rust kan geven. Geen gehaast meer uit werk, naar het KDV of de BSO, snel de avondspits en naar bed. Nee, lekker vertrouwd om 15u op het schoolplein staan, ze mee naar huis nemen met/ naar speelvriendjes. Zo mooi vind ik dat.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Ik ben van de rust en regelmaat. Dus gedurende de dagen zie je wel een rode draad in het ritme. Sowieso zijn we veel buiten. Weer of geen weer, minimaal één keer per dag lopen of fietsen wij samen een flink stuk.

Maandag

Maandag: als de oudste naar school is gebracht, ga ik meestal met de kleintjes boodschappen doen. Lopend.
Als we dan thuiskomen, gaan zij fruit eten en dan spelen. Binnen of buiten. Alleen of met mij, net waar ze zin in hebben.
Afhankelijk van de planning, blijven we dan meestal toch thuis.

Om 12:30u eten we een broodje, gaat de jongste naar bed rond 13:00u.
Vaak bereid ik dan het avondeten voor, en doe ik dingen als de was, opruimen etc. Tot voor kort sliep Julius ook nog, maar daar is hij mee gestopt. Dus nu worden deze uurtjes minder efficiënt ingedeeld.

Samen met de middelste haal ik dan ’s middags als de kleinste slaapt, onze oudste van school.
Als hij een speeldate heeft kan, en gebeurt dat vaak bij ons.

Dan rond 17:00u zorg ik dat iedereen weer binnen is. Laat ik ze even ‘uitchecken’ en ga ik verder met koken enzo.

Na het eten (18:00u) gaan ze bijna altijd wel in bad en dan rollen we zo het bedritueel in en slapen ze allemaal rond 19:30u. Of beter gezegd: dan liggen ze in bed.

Dinsdag

Dinsdag is de dag dat ook de kleintjes naar het KDV gaan. Nadat we Sebastiaan naar school hebben gebracht met Julius en Josephine gaan zij naar de crèche. Daar worden ze uiterlijk om 16:45u weer opgehaald.
Die dag is echt voor mezelf.

Althans tot 14:45. Van 11:50u-13:10u ben ik ook nog TSO moeder op de school van Sebastiaan. Dat broodje eten op school met de kleintjes vind ik ook heel fijn en leuk om te doen. Zo zie je nog eens wat 😉

De dinsdag is meer mijn regeldag: wassen, schoonmaken, administratie, grote boodschappen. En sinds kort werken aan mijn onderneming, en voor mijn klant.

Woensdag

Woensdag is mijn man ook thuis. Dit is de dag dat we samen de logistiek doen: zwemles, hockey dat soort dingen. Verder qua indeling hetzelfde als de maandag, alleen splitsen we nu wat vaker op. Dan neemt mijn man bijvoorbeeld Julius even mee, en ik blijf met Josephine of andersom.

Donderdag

Donderdag is eigenlijk grofweg wel hetzelfde als de maandag.

Vrijdag

Vrijdag: in de ochtend gaan de kleintjes naar het KDV.
Ik doe dan de boodschappen voor het weekend, werk nog wat aan mijn onderneming en ruim op. Die drie uurtjes vliegen voorbij.
Als ik Sebastiaan van school haal, eten wij samen een broodje thuis en gaan wij daarna de kleintjes ophalen van de crèche.

’s Middags spelen de jongens samen, buiten of binnen als Josephine slaapt. Na dat slaapje gaan we vaak nog naar het bos, de speeltuin of fietsen we een rondje om vanaf 17u weer de avondspits in te gaan.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie? 

Heel eerlijk gezegd vind ik dat lastig te beantwoorden omdat elke situatie anders is.

Wij hebben de luxe, daar ben ik mij terdege ook van bewust, dat wij het financieel goed hebben. Dat het KDV zo belachelijk duur is en je meer terug krijgt naarmate je meer kinderen hebt, vind ik best ok. Maar tegelijkertijd erg tegenstrijdig. Het loont gewoon minder om te gaan werken als je weet dat een van de twee salarissen grotendeels kan worden besteed aan de kinderopvang. Dat vond ik destijds voor onze situatie echt bizar en vreemd.

De betuttelende rol van de overheid in zijn algemeenheid vind ik best krom.
Ik vind het goed dat de overheid vrouwen stimuleert en motiveert om te gaan werken, maar tegelijkertijd moet iedereen dit uiteindelijk zelf kunnen en willen bepalen op basis van wat juist is voor hun persoonlijke (gezins-)situatie.

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Iemand vroeg mij, toen ik destijds over ons besluit dat ik thuisblijfmoeder zou worden vertelde, iets soortgelijks maar dan iets extremer.
Zij vroeg mij: ’Ben je dan niet bang dat je in een soort van sociaal isolement raakt?'

Ik vond, en vind dat nog steeds een hele gekke vraag, die ik persoonlijk ook absoluut niet kan plaatsen.
Ik ervaar dit namelijk absoluut niet als een probleem of iets negatiefs wat bij het thuismoederschap hoort. Integendeel.
Sowieso werkt het volgens mij zo, dat jij daar zelf bij bent.

Ten eerste heb ik een mooie sociale kring opgebouwd. En ongeacht of ze om de hoek of juist ver weg wonen, is het lastig iets af te spreken. Zeker als er jonge kinderen zijn. Je moet gewoon anders plannen en ver vooruit. Het is niet anders. Daar worstelen we gelukkig bijna allemaal mee gedurende deze tropenjaren.

Ten tweede heb ik overdag zelf ook weinig tijd om af te spreken gezien de ritmes (vooral de slaapjes) van de kindjes. Ook dat weet je. Maar ik heb mij destijds al bewust aangemeld voor activiteiten als TussenSchoolseOpvang. Ook ben ik vorig jaar gevraagd als klassenmoeder. Zo'n functie geeft een daginvulling, waarbij je anderen spreekt en ziet.

Ik ben ervan overtuigd dat je hier zelf bepalend in bent. Het ligt aan je eigen houding, insteek en behoefte. En je hebt altijd de avonden nog, en de weekenden toch!?

Hoe 'laad' je jezelf weer op? Doe je cursussen, sporten, meditatie etc? 

Op dit moment hockey ik sowieso elke maandagavond. Daarmee sla ik twee vliegen in één klap. Ik kan lekker uitrazen, rennend en slaand met bal en stick én het is een sociaal gebeuren met leuke en gezellige mensen.
Soms wandel ik een rondje met een vriendin in het bos of door het veld. Dat werkt ook heel goed.

Mijn eigen onderneming opzetten, blijkt voor mij ook echt dé manier om gave en positieve energie te krijgen. Zo leuk en fijn. Daardoor voel ik me ook zeker opgeladen.

Afspreken met vriendinnen in de avonden of in het weekend, of date-avond met mijn man geven mij ook weer fijne energie.
Wat mij echt helpt is een keer in de zoveel tijd met een vriendin een weekendje/ paar dagen weg te gaan. Twee of drie dagen kunnen dan voelen als 3 weken vakantie!

Een veelgehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Niet ontwikkelen, is naar mijn mening hetzelfde als stilstaan.
Dat kan voor een bepaalde fase en periode in je leven, best heel prettig zijn. Soms ontbreekt je de kracht en energie gewoonweg om iets te gaan doen voor jezelf. Dan ben je blij dat je even rustig op de bank kan zitten met een kop thee aan het einde van de dag. Of als het dan zover is dat iedereen in bed ligt, het huis op orde is en alles weer klaar staat voor de volgende dag, je gelijk je mandje in wil rollen om te slapen.
Die periode heb ik ook zeker gehad. Vond het allang wel best en als ik ’s avonds dan even niks meer hoefde, had ik de puf niet om ook maar iets te gaan doen.

Nu is dat alweer anders. Onze jongste is alweer bijna 2 en nu merken we weer, mondjesmaat overigens, dat we iets meer tijd ‘over’ houden. En dan begint het bij mij gelijk weer te borrelen, er ontstaat ruimte om weer iets anders erbij te gaan doen. In mijn geval is dat zeker ruimte voor ontwikkeling. Bij het opzetten van mijn eigen onderneming komt er zoveel bij kijken, waar ik (nog) geen kaas van heb gegeten. Heerlijk om mij vast te bijen in nieuwe zaken en onderwerpen! Het kan prima, maar wel met de nodige discipline en tijd en rust. Want slaaptekort bijvoorbeeld doet echt heel veel met je, waardoor deze ontwikkelingen je echt niet aanspreken.

Maar het feit dat je thuisblijfmoeder bent, zegt niks over je ambitie graad en ook zeker niet over je eigen ontwikkel-mogelijkheden. Je moet het alleen wel zelf willen en voelen…

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen? 

Ik merkte dat, hoewel onze maatschappij behoorlijk modern en ruimdenkend claimt te zijn, er best wel een heleboel vooroordelen (blijven) bestaan. Toen ik aan mensen vertelde dat ik thuisblijfmoeder was, zag ik toch nog geregeld gefronste wenkbrauwen. Ook kreeg ik soms gekke vragen, waaronder die over het ‘sociaal isolement’.

Hierdoor voelde ik toch, zeer onterecht natuurlijk, een bepaalde drang om mij te gaan verdedigen. Ik ben heel sterk van mening dat, wat je ook kiest als vader en moeder, er geen goed of fout is. Als de keuze met liefde en zorg is gemaakt, wie of wat kan en mag hier dan over oordelen?

Een mening hebben is één, maar (ver)oordelen is in mijn ogen echt wel iets anders. 

Daarnaast vind ik schrijven heel leuk. Mijn blog was voor mij de ideale manier om dit te combineren.

Ik hoop met mijn blog andere moeders (ook vaders zijn meer dan welkom) een hele open en eerlijke inkijk te geven in mijn leven. In het leven als bewuste thuisblijfmoeder van drie kleine kinderen, nu nog allemaal onder de 6.

Op mijn blog laat hopelijk goed naar voren laat komen, dat ook ik maar wat doe. Dat er geen ‘perfecte’ moeder bestaat, geen perfect gezin. Dat we allemaal ons stinkende best doen in de fantastische, geweldig mooie, overweldigende maar ook bij tijd en wijle zware wereld als ouder.

Hoe zie je de toekomst? 

Positief en mooi!
Als we zo kunnen doorgaan, dan ben ik een heel gelukkig mens. Onze kinderen en wij zijn gezond, en we kunnen doen en laten wat we willen. Samen, met elkaar.

Thuisblijfmoeder hoop ik echt te kunnen blijven onder dezelfde voorwaarden als nu. En dat ik daarnaast kan doen wat ik leuk vind, waar ik energie van krijg. Als ik daarmee wat extra geld verdien, zou helemaal tof zijn.
Want naast moeder ben ik echt nog wel meer dan dat. En ik denk ook dat ik een betere moeder en echtgenote ben en word, als ik niet alleen maar bezig ben met het thuisblijfmoederen.

Dus Josephine zal ook nog wel naar het KDV blijven gaan, als de jongens op school zitten.
En dat er af en toe een oppas komt omdat ik iets voor mezelf aan het doen ben en /of aan het werk ben, is ook prima voor hen om te ervaren. Maar ik hoop toch ook echt dat ik nog lang dit zo mag blijven doen, want nu is het echt goed!

Leef en laat leven

Meer een algemene opmerking: Leef en laat leven. Iedereen doet het op haar/zijn manier. Er is geen goed of fout.
Vaak krijg je opmerkingen over de beperkte rol van de vaders in het thuisblijfmoederschap, en dat de emancipatie ‘dus’ nergens toe heeft geleid.

Juist wel: de emancipatie heeft er volgens mij voor gezorgd dat er nu gelijkwaardigheid is, en dat er geen starre vanzelfsprekendheden meer zijn. Tegenwoordig bespreken partners wat het beste werkt voor hun gezin en situatie. Dàt is naar mijn mening (ook) emancipatie!

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner