Thuisblijfmoeder Ann

Ann (29) heeft een bachelor in de Toegepaste Psychologie en een bachelor in de Orthopedagogiek. Daarnaast volgde ze een drie jaar durende therapieopleiding.

In april 2014 werd ze moeder van Ian, en koos er voor om fulltime te moederen.

Dit is het verhaal van Thuisblijfmoeder Ann.

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Ik heb er lange tijd mee geworsteld. Enerzijds was er het verlangen om mijn kinderen te zien opgroeien, veel tijd met hen door te brengen en er altijd voor hen te zijn. Anderzijds voelde ik weerstand vanuit mijn omgeving. 'Dat is toch niet van deze tijd,' en 'Denk aan je pensioen.'

Het was niet evident om tussen al die bedenkelijke en beoordelende blikken mijn eigen gevoel te volgen.

Heb je advies gevraagd? 

Ik heb er met verschillende collega’s op TEJO (waar ik vrijwillig therapie geef) over gepraat. Enkelen zijn zelf  thuisblijfmoeder geweest en spreken erg positief over deze tijd. Ik zal dit verhaal van een collega nooit vergeten:

'Mijn 10-jarige dochter kwam thuis van school en vroeg waarom wij geen auto hadden. Ik vertelde dat mama niet gaat werken en dat er daardoor minder centjes zijn. Hierdoor hebben we minder spullen dan andere mensen. Maar omdat mama niet gaat werken, heeft ze veel tijd voor jou en kan jij bijvoorbeeld elke middag thuis komen eten. Mijn dochter antwoordde: We hebben toch niet echt een auto nodig.' 

Ze verkoos tijd met haar moeder boven een auto en andere materiële zaken.

Zo zie ik het ook. Het extra loon dat ik zou kunnen verdienen (en de extra spullen die we daarmee zouden kunnen kopen) is me minder waard dan de tijd die ik nu met mijn zoontje kan doorbrengen.

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

 Ik kreeg gemengde reacties. De meesten toonden respect voor mijn beslissing. Vooral van onze vrienden kreeg ik een positieve respons. Ze zeiden dingen  als:

• Fijn dat je die keuze gemaakt hebt.' 
• Geniet van de extra tijd met je zoontje.
• Ik zou hetzelfde doen als we daar de mogelijkheid toe hadden.

Maar er waren ook mensen die er vraagtekens bij zetten. Vooral mensen die me minder goed kennen begrepen deze beslissing niet. Zo vond iemand dat ik van mijn man profiteerde. Fijn is dat natuurlijk niet, maar negatieve reacties krijg je nu eenmaal altijd. Ook als werkende moeder.

Wat vind je partner ervan? Hoe stond hij in het beslissingsproces? 

Mijn partner heeft altijd gezegd dat ik mag doen waar ik me goed bij voel. In onze gesprekken werd al gauw duidelijk dat hij graag had dat één van ons bij onze kinderen thuis zou blijven. Gelukkig deelde ik die mening. Wij willen onze kinderen zelf grootbrengen, en ze niet elke dag afzetten bij een grootouder of in de crèche. Ik zie bij mijn vrienden hoe zij zichzelf meermaals moeten verantwoorden tegenover groot- of onthaalouder omdat deze nu eenmaal partner zijn in de opvoeding van hun kinderen.

Wat vond je partner van de constructie: kostwinner - thuisblijfmoeder? 

Als hij kon, zou mijn man graag thuis blijven. Hij zou echt goed zijn in moederen. Jammer genoeg verdien ik in de sociale sector nooit genoeg voor ons tweetjes. Dus was het logisch dat hij de kostwinner zou worden. Ik ben er vrij zeker van dat hij stiekem jaloers is en de hele tijd bij ons zoontje zou willen blijven.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt? 

Mijn man is altijd enkele weken weg voor zijn werk, en enkele weken thuis. De taakverdeling is hetzelfde gebleven nu we een zoontje hebben. Als mijn man niet thuis is, doe ik alles. Als mijn man wel thuis is, doen we alles samen: kuisen, in de tuin werken, voor ons zoontje zorgen, verbouwen, … Natuurlijk zijn er wel dingen die mijn man of ik bijvoorbeeld altijd doen. Zo zal ik onze auto nooit een onderhoudsbeurt geven en verschoont hij zelden de lakens van het bed.

Hebben jullie berekeningen gemaakt om te kijken of de keuze voor het thuisblijfmoederschap financieel uit kon? Probeer je vanuit huis geld te verdienen? 

Ik houd onze maandelijkse uitgaven en inkomsten bij, en bekijk of we op bepaalde vlakken kunnen besparen. Dat zou ik trouwens ook doen als ik werkte aangezien, wij zo zuinig mogelijk proberen te leven. Hierdoor heb ik een goed zicht op onze financiële situatie, en extra berekeningen hebben we dus niet hoeven maken.

Voorlopig verdien ik nog niet bij, maar in de toekomst wil ik graag een eigen praktijk voor gesprekstherapie openen. Dan kan ik mijn eigen uren kiezen, en vanuit huis werken. Mijn grootste droom is om al schrijvend en bloggend een centje bij te verdienen.

Inmiddels heb ik voor diverse reisblogs betaalde artikelen geschreven. En in oktober 2014 begon ik mijn eigen blog En toen werd ik mama.

Wat vind je er van dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

In het begin vond ik dat niet zo evident. Ik ben opgevoed met het principe dat vrouwen voor zichzelf moeten zorgen. Dit wil zeggen dat ze hun eigen centjes moeten verdienen en financieel onafhankelijk moeten zijn. Dan ben je een sterke vrouw. Intussen heb ik geleerd dat je een sterke vrouw moet zijn om te doen wat je hart je ingeeft, ook al krijg je veel tegenwind vanuit je omgeving.

Bovendien zeggen mijn man en ik vaak dat hij geld verdient voor ons twee. Zijn geld is ook mijn geld. We verdienen dat samen. Als je zo denkt, verdwijnt dat gevoel van afhankelijkheid. We zijn een team, een geoliede machine en hebben allebei een even belangrijk takenpakket.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces? 

Ja, maar van 9 tot 5 zal je mij nooit zien werken. Ook voor ik thuisblijfmoeder werd, merkte ik dat het normale werkritme niet aan mij besteed is. Het fileprobleem is bij ons enorm. Ik ben zo blij dat ik niet tussen al die auto's sta wanneer ik 's morgens de filemeldingen hoor. Vandaar het plan om vanuit huis te werken en een eigen praktijk te starten.

Waarom wel/ waarom niet? 

Ik merk dat ik meestal tevreden en vol energie terugkom wanneer ik therapie ga geven. Ook schrijven geeft mij voldoening. Volgens mij is werken gewoon goed voor je zelfvertrouwen en eigenwaarde. Het is een plaats waar je kan bijleren, groeien, oefenen, … En dat heb ik nodig om me goed in mijn vel te voelen.

Op wat voor termijn wil je weer de arbeidsmarkt op? 

Die vraag krijg ik wel meer: 'Hoe lang denk je thuis te blijven bij de kinderen?' Ik heb altijd gezegd dat ik zeker de eerste jaren fulltime voor hen wil zorgen. Als ze naar school gaan, komt er weer een hoop tijd vrij en kan ik betaald werken.

Maar inmiddels heb ik ook al gehoord van een thuisblijfmoeder die vertelde dat haar kinderen haar nog meer nodig hebben nu ze tieners zijn. Dus al te veel plannen durf ik niet maken. Zoals altijd is mijn antwoord dan ook: 'We zullen wel zien.' Ik ga betaald werk doen zodra ik daar de nood toe voel, en merk dat het voor mijn kinderen ook oké is.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Hoe fijn al die tijd met mijn zoontje ook is, toch heb ik soms een overdosis aan baby. Er zijn dagen dat ik hem maar al te graag ergens zou afzetten, de deur achter me dicht trekken en naar mijn werk rijden. Gelukkig heb ik dan twee oma’s en een schoonzus die graag op mijn zoontje passen. Daar durf ik zeker gebruik van maken.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Elke eerste keer van mijn zoontje heb ik gezien: de eerste keer dat hij groentepap at, fruitpap probeerde, alleen bleef rechtzitten, recht stond in zijn box, … Dat is echt een voorrecht. Bovendien ken ik hem door en door. Ik weet wat hij leuk vindt, wat hij vervelend vindt, hoe hij gaat reageren, hoe ik hem het beste kan troosten, …

Meegaan in het ritme

Ik kan ook meegaan in zijn ritme. Mijn zoontje kan eten als hij honger heeft en slapen als hij moe is. Niet op vaste tijdstippen die de crèche of onthaalmoeder bepaalt. Daarnaast voed ik hem op zoals ik dat wil. Ik heb geen grootouders of andere personen die het gevoel hebben dat ze hun zegje kunnen doen, gewoon omdat ze hem praktisch even vaak zien als ik.

De tijd hebben

Oh ja, ik vind het ook zo fijn om simpelweg tijd te hebben. Tijd om te gaan wandelen of zwemmen, om mijn ventje rustig een badje te geven, om samen op de speelmat te zitten, om samen een tekenfilm te zien, om te knuffelen in de zetel, … Tussen het huishouden door gaat het er meestal vrij relaxed aan toe.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Elke ochtend begint met knuffeltijd in bed. De baby speelt nog een beetje, ik kan nog wat genieten van mijn warme bed en intussen vind ik het mooi om hem bezig te zien. Dan staan we op, ik ruim op en we ontbijten. De rest van de voormiddag besteed ik meestal aan spelen met de kleine man en huishoudelijke taken (afwassen, stofzuigen, de was doen, …). Dan gaat hij nog een dutje doen.

Die tijd probeer ik zo veel mogelijk voor mezelf te reserveren. Ik blog, neem een douche, bereid mijn therapeutische gesprekken voor. Nadien eten we voor de middag, en na de middag gaan we op stap. We doen boodschappen, of we gaan op bezoek bij een van de oma’s, of we gaan wandelen, of we gaan zwemmen.

In de vroege avond is het tijd voor zijn fruitpap, en doet de baby nog een klein dutje. Intussen begin ik aan het avondmaal en soms lukt het me om te eten voor hij terug wakker is. Dan hebben we nog een uur of twee om te spelen, met papa te skypen wanneer hij op zijn werk, is of in bad te gaan.

Vrijdag geef ik therapie. Dan zet ik hem in de vroege namiddag bij de oma af en neem de trein naar Antwerpen. Even rust! Wanneer ik hem weer ga ophalen, is het hoog tijd voor de baby om te gaan slapen. Snel de auto in en naar huis.

Zaterdag is meestal de dag dat ik het huis nog eens grondig poets. Dat is echter niet meer elke week het geval nu de baby er is. Verder hebben we in de weekends geregeld met vrienden afgesproken, is er een familiefeestje, gaan we op bezoek of krijgen bezoek.

Zondag nemen we een dagje rust.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie? 

Ik kan hun standpunt best begrijpen. Economisch gezien is het beter dat zowel man als vrouw gaan werken. Als iedereen thuis zou blijven om voor de kids te zorgen, zou ons systeem in elkaar storten. Niet dat ik het erg zou vinden als onze welvaart wat zou minderen.

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Door mijn blog voel ik me met andere mama’s verbonden. Toen mijn zoontje pas geboren was, voelde ik me best eenzaam. Ik heb in die periode een paar bijeenkomsten van een moedergroep geprobeerd, in de hoop gelijkgestemde zielen te ontmoeten. Maar zonder succes.

Sinds ik blog, heb ik die nood niet meer. Bovendien heb ik verschillende vriendinnen die vaak in de week vrij zijn of tijd vrij kunnen maken, en is mijn eigen mama intussen op pensioen. Zo zijn er toch een aantal mensen die ik in de loop van de week zie. Als ik desondanks toch eens eenzaam word, ga ik wandelen of loop ik bij de buren binnen. In onze omgeving is er altijd wel een vriendelijk gezicht te vinden. Leve Limburg! (Noot van de redactie: op vriendinnenonline kun je proberen collega moeders te vinden)

Hoe 'laad' je jezelf weer op? Doe je cursussen, sporten, meditatie etc? 

Door te schrijven en therapie te geven elke vrijdag. Als ik schrijf of in gesprek ben, denk ik aan niets anders. Dan ga ik helemaal op in het moment.

Ook wandelen brengt me tot rust. We hebben bij ons in de omgeving veel bossen en heide. Als de zon op mijn snoet schijnt, de wind mijn wangen afkoelt en ik de blaadjes aan de bomen hoor knisperen, voel ik me helemaal in mijn element.

Verder spreek ik af en toe eens af met een vriendin. Ik heb twee mamavriendinnen waarmee ik graag op date ga. Met hen kan ik heerlijk kletsen en roddelen over onze mannen, de kinderen … Dat lucht altijd op.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Mama zijn is voor mij een even grote uitdaging als therapie geven. Misschien zelfs groter. Na de bevalling kreeg ik ineens een volledig afhankelijk hulpeloos wezentje mee naar huis waar ik honderd procent verantwoordelijk voor was. Ik heb me nog nooit zo overweldigd en onzeker gevoeld. Gelukkig klopt het wel wat mensen zeggen: al doende leer je.

Ik merk trouwens dat mijn zoontje constant groeit en verandert, en dus moet ook mijn aanpak als mama groeien. Als hij een mentale sprong doormaakt en daarna allerlei nieuwe dingen kan, moet ik ook een sprong maken en leren hoe ik het best met hem kan omgaan. Dat is telkens zoeken naar een evenwicht. En als ik de mama’s hoor die al wat oudere kinderen hebben, blijft het een zeer uitdagende job.

Hoe zie je de toekomst? 

De tijd nemen om mijn kinderen groot te zien worden. Genieten van onze tijd samen als gezin. Terug gaan werken als ik het gevoel heb dat de tijd er rijp voor is. Gaandeweg weer meer op reis gaan.

Ik hoop vooral dat mijn zoontje en eventuele toekomstige kinderen gelukkig en gezond zijn. Dat ik lieve kinderen heb met een goed hart, en dat we samen zo veel lol blijven maken als nu.

Ik heb de afgelopen jaren gevoeld dat het niet maatschappelijk aanvaard is om thuis te blijven en fulltime te moederen of vaderen. Zestig jaar geleden was het niet aanvaard om als vrouw te gaan werken. Toen kwam de hele feministische beweging die ervoor gezorgd heeft dat vrouwen wel een plaats kregen op de arbeidsmarkt.

In het begin voelde ik me een beetje een 'verrader'. Ik ging niet werken ook al had ik de mogelijkheid om dat wel te doen. Alsof ik alle vrouwen die ooit zo hard gevochten hebben, in de steek liet. Tot iemand me zei dat feministen er juist voor gevochten hebben om te kunnen kiezen. En als ik nu zou gaan werken omdat het moet dan staan we eigenlijk geen stap verder.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner