Van Socrates tot de staatscrèche: waarom moeders nog steeds ‘nuttig’ moeten zijn

Vierentwintighonderd jaar geleden stelde Socrates al dat moeders hun kinderen beter naar een (staats)crèche konden brengen. Zo hoefden vrouwen hun tijd niet te verspillen aan de zorg voor hun kinderen! Ze konden zich beter op een andere manier nuttig maken voor de samenleving, vond Socrates. Tom Hodgkinson, de auteur van Luie ouders hebben gelijk, schrijft erover in zijn artikel Fulltime mothers have the edge over those who work.

Dat idee klinkt verrassend modern. Ook nu stimuleert de overheid moeders om buitenshuis te werken en hun kinderen naar de opvang te brengen, zodat ze hun handen vrij hebben voor ‘nuttiger werk’ — op de arbeidsmarkt, in dit geval. En dat is dan weer goed voor de economie en de staatskas. Ook al is de marketingversie dat het goed is voor de emancipatie.

Socrates: Opvoeden ‘zonde van de tijd’

Tom Hodgkinson herkent het idee dat zorg en opvoeding zonde van de tijd zijn, bij een vriendin. Zij is moeder van een tweejarige, die in de kinderopvang zit terwijl zij buitenshuis werkt. Hodgkinson:

‘Ze voelt zich moreel verplicht haar tijd niet te verspillen aan de zorg voor haar eigen kind. Als hoogopgeleide vrouw wil ze liever de staat of economie dienen. Kinderopvang is voor mensen die graag met peuters omgaan.’

Vanuit het perspectief van de arbeidsmarkt vindt Hodgkinson dit een win-win situatie: twee personen hebben een baan, in plaats van nul.

Het gaat erom dat je tevreden bent met je leven

Tom Hodgkinsons boodschap is: Een gelukkige ouder (of die nu werkt of niet) is beter voor een kind dan een ontevreden ouder. De vrijheid om zelf te kiezen staat centraal. Waar het volgens Hodgkinson uiteindelijk om gaat, is dat je tevreden bent met je leven. Als dát het geval is zullen je kinderen daar wel bij varen. En hij verwijst daarbij naar een liedje van Banarama:

‘It ain’t what you do, it’s the way that you do it!’

Tom Hodgkinsons boek: Luie ouders hebben gelijk

Wil je meer lezen van Tom Hodgkinson? Hieronder zie je zijn boek: