Bezuinigingen kinderopvang vooral vervelend voor de branche
Moord en brand schreeuwen de branches van de kinderopvang. Zo is de MOgroep Kinderopvang, die de kinderopvangsector vertegenwoordigt, ‘verbijsterd’ over de aangekondigde bezuinigingen.
Schreeuwerig voorspellen ze dat deze maatregelen ten koste zullen gaan van de arbeidsparticipatie van vrouwen, en ze zijn niet te beroerd wat cijfers uit hun mouw te schudden. In 100.000 gezinnen met een modaal inkomen, of lager, zullen de moeders stoppen met werken als gevolg van de verhoogde eigen bijdrage in 2011.
Invloed kosten kinderopvang op arbeidsparticipatie klein
Maar onderzoek wijst keer op keer uit dat financiële overwegingen niet de belangrijkste motivatie zijn voor vrouwen. Wil Portegijs van het Sociaal en Cultureel Planbureau: ‘Uit elk onderzoek blijkt dat de invloed van de kosten van kinderopvang gering zijn, of niet eens aan te tonen. Als je jonge moeders vraagt onder welke voorwaarden ze meer gaan werken, streept haast niemand de mogelijkheid gratis kinderopvang aan.’
Subsidies stimuleren formele kinderopvang, bezuinigingen opa en oma
Volgens Egbert Jongen van het Centraal Planbureau, zullen de bezuinigingen wél een effect hebben op het gebruik van forméle kinderopvang: ‘Als de kosten omhoog gaan, worden eerder een opa of oma, op een oppas thuis ingeschakeld.
Het lijkt er dan ook op dat de bezuinigingen op de kinderopvang vooral vervelend zijn voor de formele kinderopvang, hoewel er ongetwijfeld ook gezinnen zijn die zich gedupeerd voelen.
Maar je kunt je afvragen: wie schreeuwt er het hardst, en waarom?
De kinderopvangbranche liet inderdaad goed van zich horen. Ik citeer een aantal uitspraken: 'Als je geen kinderen wilt die met vier jaar al op een achterstand zitten, moet je zorgen voor goede kinderopvang', 'als kinderen weer naar oma gaan is dat een slechte zaak'. Dreigverhalen over moeders die zouden stoppen met werken, over kinderen die zich niet meer goed zouden ontwikkelen. Ik heb hier maar één woord voor. Dit is kinderopvangfundamentalisme.
Let wel: ook mijn zoontje gaat één dag per week naar een kinderdagverblijf. Ik ben namelijk een studerende moeder. Maar een kinderdagverblijf is een voorziening waar ouders en kinderen gebruik van kunnen maken. Niets meer en niets minder. Als de opvang pretendeert dat ze de opvoeding langzaam maar zeker over wil gaan nemen, omdat onze kinderen daar mee gebaat zouden zijn, dan gaat zij daarmee haar boekje ver te buiten. Het dysfunctionele gezin als norm stellen is oneerlijk. De meeste ouders doen gewoon keihard hun best en de meeste kinderen komen gewoon heel goed terecht.